(πηγή=Εγκυκλ.Χ.Πάτση τόμ.6 σελ.242)
Αντικείμενο ή αντικείμενα αξίας (νομίσματα,τιμαλφή κ.α.) που βρίσκονται κρυμμένα πολύ διάστημα , ώστε να μη μπορεί να εξακριβωθεί ποιός ήταν ο κύριος τους.
Κατά την αρχαιότητα θησαυροί λέγονταν οι αποθήκες όπλων , τροφίμων , ακόμη και οι στέρνες με νερό.
Επίσης Θησαυροί λέγονταν και οι θολωτοί τάφοι (π.χ. Θησαυρός του Ατρέως στις Μυκήνες,του Μινυού στον Ορχομενό κτλ.)
Αργότερα Θησαυροί ονομάστηκαν τα μικρά και κομψά κτίρια ,που είχαν σχήμα ναού στα οποία φυλάγονταν τα αναθήματα των πιστών.Οι Θησαυροί κτίζονταν σε ιερούς τόπους π.χ. ο Θησαυρός των Αθηναίων στους Δελφούς κλπ.
...
Η επίδραση των διαφόρων κοινωνικών και πολιτικών μεταβολών (πόλεμοι,ανατροπές καθεστώτων κλπ) πάνω στην αξία των νομισμάτων ήταν μηδαμινή ,το γεγονός αυτό οδήγησε πολλούς ανθρώπους να κρύψουν νομίσματα ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα
σε απίθανα σημεία, ώστε να έχουν περιουσιακή βάση μετά το τέλος των ανώμαλων περιόδων.Όλοι όμως όσοι έκρυβαν τέτοια πολύτιμα αντικείμενα
δεν είχαν την τύχη να επιζήσουν των ταραχών,μεταγενέστεροι δε ανακάλυψαν τυχαία ή με βάση ορισμένες ενδείξεις τους θησαυρούς αυτούς.
Σημαντική περίπτωση ανεύρεσης θησαυρού στην αρχαιότητα είναι η του Αττικού (ο πατέρας του γνωστού Ηρώδου του Αττικού).
Εξάλλου με θέμα τους θησαυρούς έχει αναπτυχθεί εκτεταμένη φιλολογία που πάντοτε είχε σαν αποτέλεσμα να εξάψει τη φαντασία των διάφορων θησαυροθηρών .Πολλά μυθιστορήματα μιλούν για πειρατές που τα καράβια τους βυθίστηκαν μαζί με τους κουρσάρικους θησαυρούς ή για ληστές που έκρυψαν σε απρόσιτα μέρη τα πολύτιμα προϊόντα της ληστείας τους.Συνεπαρμένοι από τέτοιες διηγήσεις πολλοί τυχοδιώκτες χάθηκαν αναζητώντας θησαυρούς για τους οποίους μιλούσαν οι θρύλοι.
Η Νομική ρύθμιση του ζητήματοςυπήρξε διαφορετική κατά περιόδους. Πρώτος ρύθμισε τα σχετικά με την ανεύρεση θησαυρού ο αυτοκράτορας Αδριανός. Αυτός όρισε ότι όποιος βρίσκει θησαυρό σε δικό του κτήμα γίνεται κύριος όλου του θησαυρού, ενώ όταν τον βρίσκει σε ξένο κτήμα γίνεται κύριος του μισού ενώ το άλλο μισό ανήκει στον κύριο του κτήματος. Νεότερες διατάξεις της ρωμαϊκής περιόδου ορίζουν ότι
όταν πρόκειται για θησαυρό που ανευρίσκεται σε χώρο ιερό ή καθαγιασμένο , τότε το μισό του θησαυρού περιερχόταν στο δημόσιο. Κατά τη βυζαντινή περίοδο ο θησαυρός ανήκε στο δημόσιο οπουδήποτα κι αν βρισκόταν,είτε σε ιδιωτικό είτε σε δημόσιο κτήμα. Χαρακτηριστικό των αντιλήψεων εκείνης της εποχής είναι οι σχετικές διατάξεις του ρωμαϊκού δικαίου αναφέρουν οτι για να διατηρήσει το δικαίωμα του στο μισό του θησαυρού αυτός που τον βρήκε , έπρεπε να μην είχε χρησιμοποιήσει μαγικά μέσα για την ανεύρεση του.
Σήμερα (σημ.1977-1978) η έννοια και η θέση του θησαυρού καθορίζονται με το άρθρο 1093 του Αστικού Κώδικος, που ορίζει ότι ακριβώς όριζε και η σχετική διάταξη του Αδριανού :
'' Ο ευρών και εις την νομήν αυτού λαβών πράγμα κινητόν αξίας κεκρυμμένον εντός άλλου πράγματος κινητού ή ακινήτου
επί τόσον χρόνον ώστε να μη δύναται να εξακριβωθεί ο κύριος αυτού (θησαυρός) καθίσταται κύριος τούτου κατά το ήμισυ.Το έτερον
ήμισυ ανήκει εις τον κύριον του πράγματος , εν ω κρύπτεται ο θησαυρός.''
Μια ειδικότερη διάταξη είναι η του άρθρου 1151 του Αστικού Κώδικος που αποξενώνει από οποιοδήποτε δικαίωμα τον επικαρπωτή πράγματος πάνω στο θησαυρό που τυχόν θα ανευρεθεί στο πράγμα που καρπούται.
Σήμερα (2011) ισχύει το ίδιο ακριβώς
http://www.fa3.gr/nomothesia_2/nomoth_gen/19-Dikaio-embragmato.htm
ο νόμος δεν έχει αλλάξει.
woodiiis
Αντικείμενο ή αντικείμενα αξίας (νομίσματα,τιμαλφή κ.α.) που βρίσκονται κρυμμένα πολύ διάστημα , ώστε να μη μπορεί να εξακριβωθεί ποιός ήταν ο κύριος τους.
Κατά την αρχαιότητα θησαυροί λέγονταν οι αποθήκες όπλων , τροφίμων , ακόμη και οι στέρνες με νερό.
Επίσης Θησαυροί λέγονταν και οι θολωτοί τάφοι (π.χ. Θησαυρός του Ατρέως στις Μυκήνες,του Μινυού στον Ορχομενό κτλ.)
Αργότερα Θησαυροί ονομάστηκαν τα μικρά και κομψά κτίρια ,που είχαν σχήμα ναού στα οποία φυλάγονταν τα αναθήματα των πιστών.Οι Θησαυροί κτίζονταν σε ιερούς τόπους π.χ. ο Θησαυρός των Αθηναίων στους Δελφούς κλπ.
...
Η επίδραση των διαφόρων κοινωνικών και πολιτικών μεταβολών (πόλεμοι,ανατροπές καθεστώτων κλπ) πάνω στην αξία των νομισμάτων ήταν μηδαμινή ,το γεγονός αυτό οδήγησε πολλούς ανθρώπους να κρύψουν νομίσματα ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα
σε απίθανα σημεία, ώστε να έχουν περιουσιακή βάση μετά το τέλος των ανώμαλων περιόδων.Όλοι όμως όσοι έκρυβαν τέτοια πολύτιμα αντικείμενα
δεν είχαν την τύχη να επιζήσουν των ταραχών,μεταγενέστεροι δε ανακάλυψαν τυχαία ή με βάση ορισμένες ενδείξεις τους θησαυρούς αυτούς.
Σημαντική περίπτωση ανεύρεσης θησαυρού στην αρχαιότητα είναι η του Αττικού (ο πατέρας του γνωστού Ηρώδου του Αττικού).
Εξάλλου με θέμα τους θησαυρούς έχει αναπτυχθεί εκτεταμένη φιλολογία που πάντοτε είχε σαν αποτέλεσμα να εξάψει τη φαντασία των διάφορων θησαυροθηρών .Πολλά μυθιστορήματα μιλούν για πειρατές που τα καράβια τους βυθίστηκαν μαζί με τους κουρσάρικους θησαυρούς ή για ληστές που έκρυψαν σε απρόσιτα μέρη τα πολύτιμα προϊόντα της ληστείας τους.Συνεπαρμένοι από τέτοιες διηγήσεις πολλοί τυχοδιώκτες χάθηκαν αναζητώντας θησαυρούς για τους οποίους μιλούσαν οι θρύλοι.
Η Νομική ρύθμιση του ζητήματοςυπήρξε διαφορετική κατά περιόδους. Πρώτος ρύθμισε τα σχετικά με την ανεύρεση θησαυρού ο αυτοκράτορας Αδριανός. Αυτός όρισε ότι όποιος βρίσκει θησαυρό σε δικό του κτήμα γίνεται κύριος όλου του θησαυρού, ενώ όταν τον βρίσκει σε ξένο κτήμα γίνεται κύριος του μισού ενώ το άλλο μισό ανήκει στον κύριο του κτήματος. Νεότερες διατάξεις της ρωμαϊκής περιόδου ορίζουν ότι
όταν πρόκειται για θησαυρό που ανευρίσκεται σε χώρο ιερό ή καθαγιασμένο , τότε το μισό του θησαυρού περιερχόταν στο δημόσιο. Κατά τη βυζαντινή περίοδο ο θησαυρός ανήκε στο δημόσιο οπουδήποτα κι αν βρισκόταν,είτε σε ιδιωτικό είτε σε δημόσιο κτήμα. Χαρακτηριστικό των αντιλήψεων εκείνης της εποχής είναι οι σχετικές διατάξεις του ρωμαϊκού δικαίου αναφέρουν οτι για να διατηρήσει το δικαίωμα του στο μισό του θησαυρού αυτός που τον βρήκε , έπρεπε να μην είχε χρησιμοποιήσει μαγικά μέσα για την ανεύρεση του.
Σήμερα (σημ.1977-1978) η έννοια και η θέση του θησαυρού καθορίζονται με το άρθρο 1093 του Αστικού Κώδικος, που ορίζει ότι ακριβώς όριζε και η σχετική διάταξη του Αδριανού :
'' Ο ευρών και εις την νομήν αυτού λαβών πράγμα κινητόν αξίας κεκρυμμένον εντός άλλου πράγματος κινητού ή ακινήτου
επί τόσον χρόνον ώστε να μη δύναται να εξακριβωθεί ο κύριος αυτού (θησαυρός) καθίσταται κύριος τούτου κατά το ήμισυ.Το έτερον
ήμισυ ανήκει εις τον κύριον του πράγματος , εν ω κρύπτεται ο θησαυρός.''
Μια ειδικότερη διάταξη είναι η του άρθρου 1151 του Αστικού Κώδικος που αποξενώνει από οποιοδήποτε δικαίωμα τον επικαρπωτή πράγματος πάνω στο θησαυρό που τυχόν θα ανευρεθεί στο πράγμα που καρπούται.
Σήμερα (2011) ισχύει το ίδιο ακριβώς
http://www.fa3.gr/nomothesia_2/nomoth_gen/19-Dikaio-embragmato.htm
ο νόμος δεν έχει αλλάξει.
woodiiis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου