O Κώστας Κετσετζόγλου γράφει για την επέτειο της ΑΕΚ (Βίντεο και Φωτό)
Αυτό το κομμάτι γράφτηκε πέρυσι για τα 90 χρόνια ΑΕΚ. Πιστεύουμε πως είναι πάντα επίκαιρο μια τέτοια μέρα που η ΑΕΚ γιορτάζει την γέννηση της. Η μεγάλη αλλαγή, η μεγάλη προσθήκη από πέρυσι είναι η φωτογραφία. Ο περισσότερος κόσμος που μαζεύτηκε σε γήπεδο εδώ και χρόνια. Ενα ΟΑΚΑ γεμάτο ΜΟΝΟ με ΑΕΚτζήδες. Επιστρέψαμε. Και ο 91ος χρόνος που αρχίζει σήμερα θα γράψει ιστορία. ΑΕΚάρα για πάντα:
Αυτό το λίγο πιο έντονο χτύπημα της καρδιάς, σαν ένα φτερούγισμα ευδαιμονίας την ώρα που πλησιάζεις την πόρτα. Από όποια πόρτα κι αν μπαίνεις πάντα το ίδιο είναι. Μάλλον όχι πόρτα. Θύρα. Ποτέ δεν θα λέγαμε την πόρτα του σπιτιού μας με την πανάρχαια ονομασία. Ολα όμως τα δεύτερα σπίτια μας δεν έχουν πόρτες. Θύρες έχουν. Στην εποχή του Google δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα να βρεις τα πάντα για την ΑΕΚ και τα 90 χρόνια της ιστορίας της και να κάνεις το δικό σου αφιέρωμα. Σε 15 μέρες από σήμερα θα κυκλοφορήσει κι ένα... Google με πολυτελές χαρτί και σκληρό εξώφυλλο. Για την ΑΕΚ μας. Από την ΑΕΚ μας. Για τα 90 χρόνια της που σήμερα συμπληρώνονται. Aπό την Αγια μέρα που αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι ένωσαν τον καημό και το όραμα τους σε εκείνο το πατάρι. Θα ήταν μια φανταστική ιδέα για το Μουσείο της ομάδας μας που θα γίνει στο νέο γήπεδο μας μια αναπαράσταση εκείνης της παρέας. Το πατάρι, κάποια έπιπλα εποχής και κέρινα ομοιώματα. Σαν την αρχή των πάντων.
Δεν γιορτάζουμε την έγκριση του καταστατικού. Ούτε καν την οριστική απόφαση της ίδρυσης του συλλόγου. Γιορτάζουμε την ημέρα της ΙΔΕΑΣ. Ισως γιατί πάντα ιδέα ήταν πάνω από όλα η ΑΕΚ με άλλη έννοια βέβαια. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ολοι οι άλλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Και καλό θα είναι να το θυμόμαστε που και που αυτό. Εκτός όλων των άλλων που μας υπενθυμίζει η θνητότητα είναι και το να απολαμβάνουμε αυτά που πρέπει περισσότερο. Σαν την ομάδα που μας ομορφαίνει την ζωή. Αυτό το φτερούγισμα της καρδιάς όταν πλησιάζουμε την θύρα. Του ΝΑΟΥ που εκεί θα είναι στους αιώνες των αιώνων αλλά κι όπου αλλού παίζουμε πάλι ναός είναι. Γιατί η θεά μας είναι μέσα.
Πέρασαν 90 χρόνια. Και κανείς από αυτούς που εμπνεύστηκαν, έφτιαξαν και κληροδότησαν σε εμάς αυτό το Θείο δώρο δεν είναι πια μαζί μας. Δεν ήταν ούτε πέρυσι τέτοια μέρα. Δεν έζησαν την αγωνία παραμονή του αγώνα με τον Πανθρακικό. Ακόμη καλύτερα δεν έζησαν τον αγώνα. Ούτε την επόμενη μέρα. Ούτε την οριστική ταφόπλακα και της τελευταίας ελπίδας στο Περιστέρι. Δεν έζησαν το πόσο ανάξιοι φανήκαμε απέναντι τους.
Μία μέρα μετά τα γενέθλια της ιδέας η ΙΔΕΑ κλονίστηκε όσο ποτέ. Ποτέ το μυαλό δεν θα φύγει από εκεί. Και αυτός ο χρόνος, ο 90ος της ομάδας ταιριάζει όσο κανείς στην ένδοξη ιστορία με την ΑΡΧΗ. Μέσα από την απόλυτη δυστυχία του ξεριζωμού και των ψυχών που χάθηκαν γεννήθηκε το θαύμα της ΑΕΚ. Από ανθρώπους που τους έδιωξαν σαν Ελληνες και τους υποδέχτηκαν σαν Τούρκους. Στην πατρίδα που ήταν τόσο όμορφη στο μυαλό που ποτέ η πραγματικότητα δεν την έφτασε. Αρχισαν πάλι από μηδέν. Οπως άρχισε και το δημιούργημα τους πέρυσι τον Απρίλη, λίγες μέρες μετά. Από το μηδέν. Με μια τεράστια προίκα όμως που αυτοί οι άγιοι άνθρωποι δεν την είχαν αλλά την δημιούργησαν. Τα εκατομμύρια Ενωσίτες όλης της γης. Ενα χωράφι έφτιαξαν κι αυτοί ξεριζώνοντας δέντρα με ότι είχαν, ένα χωράφι θα κάνουμε κι εμείς γήπεδο. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Με τα 10.000.000 της οικογένειας Μελισσανίδη, με τα 10 ευρώ του πιτσιρικά που θα κάνει μετοχή το χαρτζηλίκι. Το ποδόσφαιρο και η αγάπη στην ομάδα είναι από τα ελάχιστα πράγματα στην ζωή που όλοι το ζουν το ίδιο. Μεγάλοι, μικροί, πλούσιοι και φτωχοί. Αυτή είναι η μαγεία του. Αυτή είναι η μαγεία της ΑΕΚ.
Δεν βλέπω αυτή την επέτειο σαν μια μέρα για να γράψω στατιστικά. Ούτε να αναφέρω πόσους τίτλους κέρδισαν οι άξιοι αγωνιστικοί εκφραστές της ιδέας ΑΕΚ σε όλα τα αθλήματα. Ούτε να μιλήσουν κάποιοι από αυτούς που η ιστορία ποτέ δε θα τους ξεχάσει. Βλέπω την ημέρα σήμερα σαν μια ευκαιρία να αγαπήσουμε ξανά και ακόμη περισσότερο την ΑΕΚ μας. Να θυμηθούμε και να αγαπήσουμε ξανά την στιγμή που ενώθηκαν οι δρόμοι μας. Μπροστά σε μια ασπρόμαυρη ή έγχρωμη τηλεόραση. Σε ένα ΝΑΟ, γιατί ο Ναός είναι ένας αλλά όπου παίζει η ΑΕΚ ναός είναι, κρατόντας το χέρι του μπαμπά όταν ακόμη ήταν ψηλός και η μάνα μας ήταν κορίτσι.
Δεν γιορτάζουμε την έγκριση του καταστατικού. Ούτε καν την οριστική απόφαση της ίδρυσης του συλλόγου. Γιορτάζουμε την ημέρα της ΙΔΕΑΣ. Ισως γιατί πάντα ιδέα ήταν πάνω από όλα η ΑΕΚ με άλλη έννοια βέβαια. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ολοι οι άλλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Και καλό θα είναι να το θυμόμαστε που και που αυτό. Εκτός όλων των άλλων που μας υπενθυμίζει η θνητότητα είναι και το να απολαμβάνουμε αυτά που πρέπει περισσότερο. Σαν την ομάδα που μας ομορφαίνει την ζωή. Αυτό το φτερούγισμα της καρδιάς όταν πλησιάζουμε την θύρα. Του ΝΑΟΥ που εκεί θα είναι στους αιώνες των αιώνων αλλά κι όπου αλλού παίζουμε πάλι ναός είναι. Γιατί η θεά μας είναι μέσα.
Πέρασαν 90 χρόνια. Και κανείς από αυτούς που εμπνεύστηκαν, έφτιαξαν και κληροδότησαν σε εμάς αυτό το Θείο δώρο δεν είναι πια μαζί μας. Δεν ήταν ούτε πέρυσι τέτοια μέρα. Δεν έζησαν την αγωνία παραμονή του αγώνα με τον Πανθρακικό. Ακόμη καλύτερα δεν έζησαν τον αγώνα. Ούτε την επόμενη μέρα. Ούτε την οριστική ταφόπλακα και της τελευταίας ελπίδας στο Περιστέρι. Δεν έζησαν το πόσο ανάξιοι φανήκαμε απέναντι τους.
Μία μέρα μετά τα γενέθλια της ιδέας η ΙΔΕΑ κλονίστηκε όσο ποτέ. Ποτέ το μυαλό δεν θα φύγει από εκεί. Και αυτός ο χρόνος, ο 90ος της ομάδας ταιριάζει όσο κανείς στην ένδοξη ιστορία με την ΑΡΧΗ. Μέσα από την απόλυτη δυστυχία του ξεριζωμού και των ψυχών που χάθηκαν γεννήθηκε το θαύμα της ΑΕΚ. Από ανθρώπους που τους έδιωξαν σαν Ελληνες και τους υποδέχτηκαν σαν Τούρκους. Στην πατρίδα που ήταν τόσο όμορφη στο μυαλό που ποτέ η πραγματικότητα δεν την έφτασε. Αρχισαν πάλι από μηδέν. Οπως άρχισε και το δημιούργημα τους πέρυσι τον Απρίλη, λίγες μέρες μετά. Από το μηδέν. Με μια τεράστια προίκα όμως που αυτοί οι άγιοι άνθρωποι δεν την είχαν αλλά την δημιούργησαν. Τα εκατομμύρια Ενωσίτες όλης της γης. Ενα χωράφι έφτιαξαν κι αυτοί ξεριζώνοντας δέντρα με ότι είχαν, ένα χωράφι θα κάνουμε κι εμείς γήπεδο. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Με τα 10.000.000 της οικογένειας Μελισσανίδη, με τα 10 ευρώ του πιτσιρικά που θα κάνει μετοχή το χαρτζηλίκι. Το ποδόσφαιρο και η αγάπη στην ομάδα είναι από τα ελάχιστα πράγματα στην ζωή που όλοι το ζουν το ίδιο. Μεγάλοι, μικροί, πλούσιοι και φτωχοί. Αυτή είναι η μαγεία του. Αυτή είναι η μαγεία της ΑΕΚ.
Δεν βλέπω αυτή την επέτειο σαν μια μέρα για να γράψω στατιστικά. Ούτε να αναφέρω πόσους τίτλους κέρδισαν οι άξιοι αγωνιστικοί εκφραστές της ιδέας ΑΕΚ σε όλα τα αθλήματα. Ούτε να μιλήσουν κάποιοι από αυτούς που η ιστορία ποτέ δε θα τους ξεχάσει. Βλέπω την ημέρα σήμερα σαν μια ευκαιρία να αγαπήσουμε ξανά και ακόμη περισσότερο την ΑΕΚ μας. Να θυμηθούμε και να αγαπήσουμε ξανά την στιγμή που ενώθηκαν οι δρόμοι μας. Μπροστά σε μια ασπρόμαυρη ή έγχρωμη τηλεόραση. Σε ένα ΝΑΟ, γιατί ο Ναός είναι ένας αλλά όπου παίζει η ΑΕΚ ναός είναι, κρατόντας το χέρι του μπαμπά όταν ακόμη ήταν ψηλός και η μάνα μας ήταν κορίτσι.
ΑΕΚ είναι η φωτογραφία των προγόνων μας με το κοστούμι και την γραβάτα μπροστά στην σκηνή της προσφυγιάς. Είναι η εικόνα της Παναγιάς με τον Χριστούλη όρθιο μπροστά της που έφερε η Γιαγιά που δε γνώρισα από την Αξό της Καππαδοκίας στην Μηλιά της Πέλλας. Που ξεκίνησε με τρία παιδιά και έφτασε με ένα. Οι τάφοι των ηρώων μας στο Σαγγάριο ποταμό. Ο παππούς που λιποτάκτησε από τα τάγματα εργασίας (θανάτου) και βρήκε την γυναίκα του 3 χρόνια μετά. Είναι ο Τουρκοκρητικός που αγκάλιασε την μάνα μου και έκλαιγε μόλις την άκουσε να μιλάει Κρητικά στο Κουσάντασι. Η λειτουργια στην Παναγιά την Σουμελά. Ειναι ο Στελαρας και η Μπελλου. Είναι ο πατέρας που άνοιξε την τηλεόραση εκείνο το μαγικό βράδυ με την Δυναμό Μόσχας. Οι δηλώσεις του Μπάρλου από το Ντέρμπι. Το ραδιοφωνάκι κάτω από το σεντόνι επειδή το ματς στο Πόρτο άρχιζε στις 11. Η πρώτη φορά στη Σκεπαστή. Ο Μπάμπης γυμνός, ο αρχηγός με το χαμόγελο και ο "πλούσιος" με το καπελάκι της Γουέστ Χαμ. Τα 7.500 χιλιόμετρα πήγαινε έλα στο Μπιλμπάο. Τα 4 πούλμαν στην Τούμπα για 40 λεπτά καθαρό αγώνα και τα... 114 πούλμαν πέντε χρόνια μετά. Το opel kadet με το κασκόλ στους τζαμοκαθαριστήρες να πηγαίνει πέρα δόθε όταν κατεβαίναμε Ομόνοια. Τα 200 μέτρα από την Σωτηρίου Χαραλάμπη 13 μέχρι το Δωμάτιο. Τα τρία ματς (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ) σερί ένα Σαββάτο απόγευμα που έβρεχε. ΑΕΚ είναι να αγκαλιάζεις τον διπλανό σου χωρίς να τον ξέρεις και χωρίς να τον ξαναδείς ποτέ. Η διακοπή της ειρήνης και της αγάπης στον αγώνα με την Παρτιζάν στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι. Είναι η ιαχή στο γκολ του Καραγκιοζόπουλου και αυτοί που γύρισαν πίσω στο γκολ του Μίτσελ. Το κλάμα του Γεωργίου και του Τσώχου. Τα σπασμένα... σαλόνια στο γκολ του Μπακαούκα. Το 2-2 στο ΣΕΦ. Το γκολ του Βασίλη στην Εδεσα. Το χαμόγελο του Τίγρη. Ο τοίχος με το παντοτινό σύνθημα μας στο προσφυγικό σπιτάκι στη Νέα Ιωνία. Τα μοναχικά πούλμαν για εκεί που ούτε η... ΑΕΚ δεν ήξερε ότι έπαιζε. Ο Παναγιωτάκης στο ΚΤΕΛ Κομοτηνής και ο Χομεϊνί γατζωμένος στον καθρέφτη του πούλμαν που έφευγε από τα Τρικαλα για Ισπανία. Ολα τα αδερφια που μας κοιτάνε από ψηλά. Τα καπνογόνα στην Ψαρή φοράδα και τα αμέτρητα αστέρια στον Πρεβελη με τον αρχηγό του νησιού γελαστό και πιο δυνατό από όλους μας. Οι άνθρωποι μας που χάσαμε κι αυτοί που δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει. Το ότι όπου κι αν πάμε στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό έχουμε έστω έναν αδερφο που δεν τον ξέρουμε αλλά μπορούμε να βασιστούμε στο ότι θα μας βοηθήσει αν τον χρειαστούμε. Είναι τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μας. Η μυρωδιά του καπνογόνου. Το χορτάρι που ήταν τόσο πράσινο στον πρώτο αγώνα. Είναι οι στιγμές μας. Η ζωή μας. Τα γέλια και τα δάκρια μας. Οι μνήμες μας. Ακόμη κι αυτές που δεν ζήσαμε αλλά αν δεν μας τις μάθαιναν οι πατεράδες και οι παπούδες μας θα τις μαθαιναμε επειδή ειμαστε ΑΕΚ. Και αναζητώντας τις ριζες της ΑΕΚ μαθαίνεις ιστορία. Και μαθαίνεις αυτά που δεν θα μάθαινες αν ήσουν με άλλη ομάδα. Γιατί καμία άλλη δεν τα κουβαλάει στο έμβλημα της, στα χρώματα της. ΣΤΟ DNA της. Είναι αυτά και άλλα τόσα πολλά που δεν θα έφταναν 1.000.000 λέξεις για να τα γράψω.
Σε ευχαριστώ που σε γνώρισα ΑΕΚάρα μου. Και που με τόσα αδέρφια ποτέ δεν ένιωσα, κι ας ήμουν, μοναχοπαίδι. 90 χρόνια ανοιγμένα τα φτερά σου και πετάς. 90 χρόνια από πατέρα σε γιό και σε κόρη. Το ταξίδι σου ποτέ δεν θα τελειώσει. Σε ευχαριστώ που θα είμαστε δίπλα σου για όσο ζούμε. Δεν θα ευχηθώ χρόνια πολλά. Γιατί είσαι ΑΘΑΝΑΤΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου