Πριν
έναν περίπου χρόνο, επισκεφτήκαμε, στην Παιδιατρική Κλινική του
Τζάννειου Νοσοκομείου Πειραιά, την κόρη του κουμπάρου μας, η οποία είχε
χτυπήσει το πόδι της και νοσηλευόταν. Εκεί είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε
ένα κοριτσάκι τεσσάρων χρόνων, το οποίο χρωστούσε τη ζωή του στον ίδιο
τον Ταξιάρχη. Πραγματικά ήταν απίστευτο το γεγονός που έζησαν οι γονείς
τού μικρού κοριτσιού, οι οποίοι ευλαβούταν πολύ τον Ταξιάρχη. Σας γράφω,
λοιπόν, το περιστατικό, όπως ακριβώς το άκουσα:Η κοπέλα (μητέρα του
κοριτσιού) όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει, εισήχθη στο μαιευτήριο και ως
συνήθως, έξω από το χειρουργείο ήταν ο μέλλων πατέρας με όλους τους
κοντινούς συγγενείς, περιμένοντας το ευτυχές γεγονός. Όμως, μετά από
πολύωρη αναμονή, βγαίνει ο ιατρός κατάχλωμος και βιαστικός, και αντί
ευτυχούς…
… γεγονότος αναγγέλλει ότι το μωρό, ενώ έβγαινε κανονικά, ξαφνικά κόλλησε το κεφαλάκι του στον κόλπο της μήτρας και δεν βγαίνει. «Καταβάλλουμε προσπάθειες αλλά ακόμα και εάν σωθεί και δεν πεθάνει από ασφυξία, λόγω έλλειψης οξυγόνου θα έχει υποστεί βλάβες ο εγκέφαλος». Αυτά είπε ο ιατρός και βιαστικά έφυγε για να ξαναμπεί στο χειρουργείο και να συνεχίσει τις αγωνιώδεις προσπάθειες.
… γεγονότος αναγγέλλει ότι το μωρό, ενώ έβγαινε κανονικά, ξαφνικά κόλλησε το κεφαλάκι του στον κόλπο της μήτρας και δεν βγαίνει. «Καταβάλλουμε προσπάθειες αλλά ακόμα και εάν σωθεί και δεν πεθάνει από ασφυξία, λόγω έλλειψης οξυγόνου θα έχει υποστεί βλάβες ο εγκέφαλος». Αυτά είπε ο ιατρός και βιαστικά έφυγε για να ξαναμπεί στο χειρουργείο και να συνεχίσει τις αγωνιώδεις προσπάθειες.
Τα λόγια του είχαν πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία. Τα έχασαν όλοι και
δεν ήξεραν τι να κάνουν. Την ώρα εκείνη με λίγο κουράγιο που βρήκε η
μέλλουσα γιαγιά, ψέλλισε στο παλικάρι: «πήγαινε παιδί μου στην εκκλησία απέναντι και άναψε ένα κερί στον Ταξιάρχη. Εκείνος μπορεί να σώσει το παιδί μας».
Χωρίς δεύτερη σκέψη ο νέος άντρας έτρεξε και προσευχόμενος με δάκρυα
στον Ταξιάρχη άναψε το κεράκι και γύριζε βιαστικά πίσω για να δει τί
έκβαση θα είχε η όλη κατάσταση. Και από εδώ αρχίζουν τα παράξενα!
Μπαίνοντας στην είσοδο του νοσοκομείου, ένα άγνωστο παλικάρι
τραυματιοφορέας τον σταματάει και του λέει: «Μη φοβάσαι, ησύχασε. Όλα
πήγαν καλά. Είναι καλά και η γυναίκα σου αλλά και η κόρη σου. Όλα
τέλειωσαν καλά». Το παλικάρι τον χιλιοευχαρίστησε κι ανακουφισμένο
έτρεξε επάνω. Φτάνοντας στον όροφο, τους βλέπει όλους να περιμένουν με
την ίδια αγωνία όπως ακριβώς τους είχε αφήσει. Δεν ήξεραν τίποτε από
αυτά που του είχε πει ο τραυματιοφορέας αλλά ούτε και είχαν νέα από τον
ιατρό. Την ώρα που γίνονταν αυτά και ο μέλλων πατέρας κοιτούσε την
μητέρα του παραξενεμένος, βγαίνει ο ιατρός ανακουφισμένος αλλά πλήρως
σαστισμένος, και τους λέει τα εξής: «Όλα πήγαν καλά και είναι καλά και η
γυναίκα σας και το κοριτσάκι σας.» και συνεχίζοντας να μιλάει αργά σαν
υπνωτισμένος τους είπε: «Ξέρετε συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Την
ώρα που αγωνιζόμασταν μάταια και εγώ και οι μαίες να κάνουμε κάτι μη
θέλοντας να πιστέψουμε ότι χάσαμε πια το παιδί, ανοίγει η πόρτα του
χειρουργείου και μπαίνει ένας νεαρός τραυματιοφορέας και μας λέει «κάντε
στην άκρη. Θα την ξεγεννήσω εγώ». Χωρίς να ρωτήσουμε το
παραμικρό και δίχως να φέρουμε αντίρρηση υπακούσαμε , κάναμε στην άκρη
και τον κοιτούσαμε σαν υπνωτισμένοι να ξεγεννάει την γυναίκα σας. Μετά από λίγο κρατούσε στα χέρια του το κοριτσάκι σας υγιέστατο και χωρίς να έχει υποστεί την παραμικρή βλάβη». Ο ιατρός μιλούσε σαν χαμένος ενώ οι συγγενείς και ο πατέρας έκλαιγαν από χαρά αλλά και ευγνωμοσύνη στον Άγιο Ταξιάρχη, διότι όπως κατάλαβαν όλοι, ο μυστηριώδης τραυματιοφορέας δεν ήταν άλλος από Αυτόν.
Αυτό ήταν το μεγάλο και φοβερό θαύμα που άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.
Αδελφοί μου, μη φοβάστε τίποτα. Ζει ο Θεός! Και οι Άγιοι και οι Άγγελοι είναι σκέπη και προστάτες μας, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΚΙ ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ.
Και ας έχουμε στο μυαλό μας και κάτι άλλο. Εάν δεν εισακουστεί καμιά
φορά η προσευχή μας και δεν ζήσουμε κι εμείς ένα τέτοιο θαύμα, ΜΗΝ
σκανδαλιστούμε, ΜΗΝ γογγύσουμε, ΜΗΝ πούμε γιατί σε εκείνους και όχι σε
εμάς. Ποτέ μην κάνουμε τέτοια σκέψη. Να θυμόμαστε πάντα πως όταν
δακρύζουμε εμείς, δακρύζει κι ο Χριστός, ο οποίος έδωσε το Αίμα Του
επάνω στο Σταυρό για όλους εμάς και είναι ο ΜΟΝΟΣ που μας αγαπάει
πραγματικά. Για να μην εκπληρώνει λοιπόν, κάτι που διακαώς εμείς ζητούμε
κάποιο λόγο θα έχει. Εκείνος ξέρει πολλά περισσότερα από το φτωχό και
μικρό μας μυαλό. Πρέπει να μάθουμε να έχουμε πάντοτε εμπιστοσύνη στην
Κρίση Του και στο Θέλημά Του. Είναι ο Δημιουργός μας και δεν θα μας
εγκαταλείψει ποτέ. Ότι κι αν γίνει. Ο Θεός μαζί μας.
Α.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου