Kόμματα και…γομάρια

5 Οκτωβρίου, 2011

από Λακεδαίμων Αππελαίος

«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια
το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε»
Κ.Ουράνης «Πάψετε πια…»
Αν «φιλοσοφήσουμε» λίγο τους παραπάνω βαθείς στίχους του ποιήματος του Ουράνη, δεν θα τους βρούμε κραυγή απελπισίας και παραίτησης. Όχι.
Επαναλαμβάνουν μια παρόμοια φράση του αρχαίου ιστορικού Πολύβιου, ο οποίος ζει τα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας, τότε που ανθούν, όπως και σήμερα, οι Γραικύλοι: «Ει μη ταχέως απολώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν χαθούμε, δεν καταστραφούμε «ταχέως», δεν θα σωθούμε.
Να καταστραφούν, όχι οι άνθρωποι, αλλά η διαφθορά, η αναξιοκρατία, η γελοιότητα, η νωθρότητα, ο σαλταδορισμός, όλα αυτά που μας έριξαν στο πέλαγος της ανυποληψίας, στην υστερία ενώπιον του επερχόμενου καταποντισμού. Που μας κατάντησαν θλιβερό ζήτουλα των παγκόσμιων συμμοριών τύπου ΔΝΤ.
Όσο επιβιώνουν αηδιαστικές συνήθειες, χρεωκοπημένα ιδεολογήματα, ελεεινοί ψευτοπροοδευτισμοί τότε… “το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε”. (Ωραίοι οι στίχοι του Κώστα Ουράνη. Κάποτε είχαμε πνευματικούς ανθρώπους, που αφουγκράζονταν και παρηγορούσαν τον λαό, «τα πάθια και τους καημούς» του. Γεμίσαμε σήμερα από ξεσκονίστρες της εξουσίας, εξωνημένους υποτακτικούς της, οι οποίοι «κλείνουν το στόμα τους με χρήματα», “το στομ’ επιβύσας κέρμασιν των ρητόρων”, όπως γράφει ο Αριστοφάνης. «Πλούτος», στ. 379).
Συζητώ με παιδί Α’ Γυμνασίου. Ακόμη καλά-καλά δεν άρχισαν τα μαθήματα, χωρίς βιβλία και με κάτι αξιοθρήνητα CD στη θέση τους, όμως καθήκον πρώτιστο η διεξαγωγή των εκλογών για ανάδειξη μαθητικών συμβουλίων. Θεσμοί, τυμπανιαίας αποφοράς, που δηλητηρίασαν γενιές και γενιές παιδιών, που συνιστούν προθάλαμο κουκουλοφορίας και «δημοκρατικής» κατάληψης σχολικών κτιρίων, συνεχίζουν την εξαχρειωτική και εκφυλιστική επιρροή τους. Μου λέει ο μαθητής. Ο ένας, υποψήφιος, απειλούσε ότι θα δείρει συμμαθητές, αν δεν τον ψηφίσουν. Ο άλλος παρακαλούσε και εκλιπαρούσε την ψήφο, με τρόπο γλοιώδη. Άλλοι έταζαν και υπόσχονταν «γενναία κεράσματα». Ο κόσμος των μεγάλων, των καντιποτένιων του φτηνού πολιτικαντισμού, σε μικρογραφία. «Ιδού σου παρουσιάζω το παιδί μου / την εικόνα και ομοίωση δική μου» ως θα έλεγε ο ποιητής.
Εξ απαλών ονύχων, δωδεκάχρονα, δεκατριάχρονα παιδιά, εθίζονται στην λέπρα του κομματισμού, της δημαγωγίας, της ψευτιάς, στην ολιγοφρένεια της προεκλογικής αναμέτρησης. Δεκαετίες τώρα, αντί στα «σχολεία να γιομίζει ο μαθητής προκοπή κι αρετή» (Μακρυγιάννης), αφανίζουμε το έθνος, γυμνάζοντας τους μαθητές στην παραλυσία του κομματισμού, στην «δολερή διχόνοια» του εθνικού μας ποιητή, στην διάβρωση και μόλυνση όλων των εσωτερικών δυνάμεών τους. Το ίδιο συμβαίνει ακόμη και στα δημοτικά σχολεία. Και εκεί εκλογές, να προλάβουμε, μην μας ξεφύγει κανένα παιδί και στερηθεί της «προοδευτικής» προπαιδείας. (Έχω εγκαταλείψει εδώ και χρόνια την βλακώδη, ανεπίτρεπτη και ακατάλληλη γιά μικρά παιδιά αυτή συνήθεια. Θυμάμαι με οδύνη όταν, άπειρος ων, έπεσα στην παγίδα και είδα μαθητές μου να κλαίνε, να απογοητεύονται, να διαλύουν φιλίες, να δημιουργούνται εχθρότητες και αντιζηλίες, να γίνεται ζημιά στην τάξη για μια παρατεταμένη ανοησία,τάχα και πολιτική αγωγή, που ουδείς έχει το θάρρος να την καταργήσει, όπως το άσυλο, διά τον φόβο των τζιτζιφιόγκων της προοδομανίας! Σ’ αυτήν την τόσο λεπταίσθητη και διαπλαστική ηλικία, αντί να διδάσκεται η φιλία, η προς τον πλησίον αγάπη, ο σεβασμός στην πατρίδα και την πάτριο πίστη και γλώσσα, «καλλιεργούνται» τα σπέρματα του τρισάθλιου κομματισμού.
(Θυμήθηκα μια στροφή του Παλαμά από το ωραιότατο «τα σχολειά χτίστε». Την παραθέτω:
«Λιτά χτίστε τα απλόχωρα, μεγάλα
γερά θεμελιωμένα από της χώρας
ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας
μακριά, μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια
τα σχολειά χτίστε». Σίγουρα ο ποιητής δεν αναφέρεται σε αρχιτεκτονικούς σχεδιασμούς…).
Και ας αρχίσουν επιτέλους και οι εκπαιδευτικοί να «αξιολογούν» τις τρικυμιώδεις απανταχούσες του υπουργείου διά βίου αμάθειας και να αποτινάζουν την σκόνη και την μούχλα της δεκαετίας της φρίκης, της δεκαετίας που ακούστηκαν τα ανατριχιαστικής αμάθειας συνθήματα του τύπου «πλάτεμα και βάθεμα της γνώσης».
Ο κομματισμός σάπισε τον λαό, είναι γάγγραινα, πληγή πυορρέουσα, κακοφορμισμένη.
Γράφει ο Ελύτης: «Στις κοινωνικές τους σχέσεις, τις οικογενειακές, αλλά και τις επαγγελματικές, συμπεριφέρονται με μιαν ευθύτητα και μια ψυχική ευγένεια που μαρτυρούν κοιτάσματα χρυσού στο προγονικό τους υπέδαφος… Έτσι όμως κι εμπλακούν στα συνθήματα που τους προσφέρουν με τον δικό τους δόλιο τρόπο οι πολιτικές παρατάξεις, η καθαροσύνη αυτή χάνεται». (Ελύτης, «τα δημόσια και ιδιωτικά», εκδ. Ίκαρος, σελ. 21).
Τα κόμματα, λοιπόν είναι αυτά που χωρίζουν και περισσότερο η κακή χρήση των κομμάτων.
Και αυτό φαίνεται, μεταφορικώς, από το εξής «νόστιμο» γεγονός, που συνέβη τα χρόνια του «Διχασμού». Τότε, στον Εθνικό Διχασμό, γύρω στο 1915-16, όταν έρχονταν οι βενιζελικοί στα πράγματα, έστελναν τους βασιλικούς στην πλατεία Κλαυθμώνος και όταν έρχονταν οι βασιλικοί έστελναν τους βενιζελικούς. Την περίοδο αυτή, λοιπόν, στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε, μ’ ένα μουλάρι, σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο. Στο δρόμο που «επήγαινε» συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά: «Δεν μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; βενιζελικός ή βασιλικός;». «Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι…» σχολίασε ο επιθεωρητής. Ο αγωγιάτης όμως ήταν βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο την στιχομυθία. «Το και το δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».
Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά τον δάσκαλο για το ποιο είναι το μάθημα της ημέρας. «Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος.”Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά”, λέει ο επιθεωρητής. Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει την φράση: “Ο επιθεωρητής είπε, (κόμμα) ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία). Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος: “Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;”. “Ο δάσκαλος”, ψέλλισε ο μαθητής. “Και ποιος το είπε;”. “Ο επιθεωρητής, κύριε”. “Ωραία”, είπε ο δάσκαλος; “σβήσε τώρα το κόμμα και βαλ’ το αλλιώς”. Ο επιθεωρητής, (κόμμα) είπε ο δάσκαλος, (κόμμα) είναι γαϊδούρι”. Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος: “Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;”. “Ο επιθεωρητής”, απαντά δειλά ο μαθητής. “Και ποιος το είπε;”. “Ο δάσκαλος”, απαντά ο μαθητής. Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει: “Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα. Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε τον δάσκαλο”.
Γι’ αυτό γέμισε και η Βουλή κόμματα με «γομάρια», όπως προσφάτως ακούστηκε από το «σεπτό» βήμα της.


πηγη