Μιθριδατισμός: ἡ χειρότερη νόσος τοῦ Νεοελληνισμοῦ
Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός,
δάσκαλος - Κιλκὶς
Ἄκουγα τὶς προάλλες μία συζήτηση μὲ θέμα τὶς ἐκλογές. Εἰπώθηκε ὅτι πολλοὶ βουλευτὲς δὲν τὶς θέλουν, ὄχι γιὰ ἄλλο λόγο, ἀλλὰ μόνο καὶ μόνο γιατί θὰ χάσουν τὴν παχυλὴ ἀποζημίωσή τους. 10.000 εὐρὼ τὸ μήνα, προνόμια, ἀσυλίες, ἀτέλειες, λακέδες ποὺ τοὺς δορυφοροῦν αὐτὰ εὔκολα δὲν τὰ ἀποχωρίζεσαι. Τώρα τὰ περὶ ἐθνικῆς ἑνότητας καὶ πατρίδας ποὺ ψυχορραγεῖ... Ποιὰ πατρίδα; Τί εἶναι αὐτό; Τρώγεται;
«18 Ὀκτωβρίου 1926 καὶ περὶ ὥρα 2 μ.μ., τὰ εἰς τὴν θέσιν Δεμὶρ Κάπου, παρὰ τὸ ὅρος Μπέλες, εὑρισκόμενα βουλγαρικὰ στρατεύματα ἤνοιξαν πῦρ κατὰ τοῦ ὑπ’ ἀριθμὸν 69 ἑλληνικοῦ φυλακίου, κειμένου μεταξὺ Δεμὶρ Ἰσὰρ (Σιδηρόκαστρον) καὶ Δοϊράνης εἰς τὸν τομέα Πορροΐων. Δύο Ἕλληνες στρατιῶται ἐφονεύθησαν ἀπὸ τὰς βουλγαρικᾶς σφαίρας. Ἡ δύναμις τοῦ ἑλληνικοῦ φυλακίου ἀπήντησεν εἰς τὸ βουλγαρικὸν πῦρ. Ὁ διοικητὴς ὅμως τοῦ συνοριακοῦ τμήματος λοχαγὸς Χαρ. Βασιλειάδης, σπεύσας εἰς τὸν τόπον τῆς συμπλοκῆς, διέταξε τὰς ἑλληνικᾶς δυνάμεις νὰ σταματήσουν τὸ πῦρ. Ὑψώσας δὲ λευκὴν σημαίαν, κατευθύνθη πρὸς τὰς βουλγαρικᾶς γραμμᾶς. Ἀλλὰ οἱ Βούλγαροι συνέχισαν τοὺς πυροβολισμοὺς καὶ τὸν ἐφόνευσαν. Ἐν συνεχείαν δε ἐπετέθησαν καὶ κατέλαβαν τὸ φυλάκιον.
Ὁ Πάγκαλος μόλις ἐπληροφορήθη τὸ ἐπεισόδιον, ἔδωσεν ἐντολὴν εἰς τὸ Γ΄ Σῶμα Στρατοῦ νὰ προελάση εἰς Βουλγαρίαν... Ἐντὸς ἐλαχίστων ὡρῶν, τὰ ἑλληνικὰ στρατεύματα προήλασαν...
εἰς τὸ βουλγαρικὸ ἔδαφος, κατέλαβαν τὸ Πετρίτσι καὶ ἐπροχώρησαν πέραν τῆς βορείου ἐξόδου τοῦ στενωποῦ τοῦ Ροῦπελ. Ἡ Βουλγαρία προσέφυγε εἰς τὴν ΚΤΕ (Κοινωνία Τῶν Ἐθνῶν, πρόδρομος τοῦ ΟΗΕ). Τὸ Συμβούλιο, συνελθὸν ἐκτάκτως τὴν 26η Οκτωβρίου εἰς Παρισίους ἐζήτησε τὴν ἄμεσον κατάπαυσιν τῶν ἐχθροπραξιῶν καὶ τὴν ἀποχώρησιν τῶν ἑλληνικῶν στρατευμάτων ἐκ τοῦ βουλγαρικοῦ ἐδάφους...» (Γρ. Δαφνή, «Ἡ Ἑλλὰς μεταξὺ δύο πολέμων, 1923-1940», ἔκδ. «Ἴκαρος», σελ. 303, Ἀθήνα 1955). Τὸ ἐπεισόδιο ἔληξε.
«Τὸ ἀποτέλεσμα ἦτο νὰ πληρώσει ἡ Ἑλλὰς 50.000 χρυσᾶς λίρας καὶ νὰ ἡσυχάσει ἀπὸ τοὺς κομιτατζῆδες» γράφει ὁ συγγραφέας. Καὶ συνεχίζει ὁ Γρηγόρης Δαφνῆς «ἴσως οἱ μικροὶ νὰ κερδίζουν τὰς ὑποθέσεις των, ὅταν χρησιμοποιοῦν ἀπέναντι τῶν ἰσχυρῶν τὴν γλώσσαν ποὺ μετεχειρίσθη ἀπέναντι τοῦ Γάλλου πρεσβευτοῦ ὁ Πάγκαλος τὴν ἐπαύριον τῆς ἑλληνικῆς εἰσβολῆς εἰς τῆς Βουλγαρίαν. Ὅταν ὁ Ντὲ Σαμπρὲν τοῦ διεμαρτυρήθη διὰ τὰ γενόμενα καὶ ἐπεκαλέσθη ὡς τιμωρὸς τὴν ΚΤΕ, ὁ Πάγκαλος τοῦ ἀπήντησε: "Τὴν γράφω στὰ παλιά μου παπούτσια». Ὁ Γάλλος πρεσβευτὴς περιωρίσθη νὰ παρατηρήσει ὅτι ἡ ἀπάντησις ἦτο ἤκιστα (=ἐλάχιστα) διπλωματική». (σελ.305).
Ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος, ὁ παπποὺς τοῦ τωρινοῦ πολιτικάντη, μὲ τὶς γεροντοπαραξενιὲς καὶ λοιπὲς ἠχηρὲς ἀνοησίες, μπορεῖ νὰ χαρακτηρίστηκε δικτάτωρ, νὰ στιγματίστηκε γιὰ κάποιες γελοῖες του ἀποφάσεις ὅπως ἐκείνη ποὺ ἤθελε τὶς φοῦστες τῶν γυναικὼν 10 ἐκ. ἀπὸ τὸ ἔδαφος, ὅμως εἶχε «τρέλλα» κολοκοτρωναίικη. Καὶ ποιὰ ἦταν τότε ἡ Ἑλλάς; Ἀκρωτηριασμένη, συρρικνωμένη, ταπεινωμένη μετὰ τὸ μικρασιατικὸ μακελλειό, ἔχοντας καὶ τὸ τρομακτικὸ κύμα τῆς προσφυγιᾶς. Ἡ Μεγάλη Ἰδέα νὰ κεῖται ἐκτάδην, ναυαγισμένες οἱ ἀλυτρωτικὲς ἐλπίδες καὶ μ’ ἕνα τεράστιο χρέος... Καὶ ὅμως λαὸς καὶ στρατὸς διατηροῦσαν ζωντανὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Εἰκοσιένα, τῆς ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας καὶ τῆς φιλοπατρίας. Δολοφονώντας οἱ κομιτατζῆδες τοὺς Ἕλληνες στρατιῶτες καὶ τὸν ἀξιωματικὸ- ἄνανδροι καὶ δόλιοι πάντοτε- ἔλαβαν τὴν ἀπάντηση ποὺ τοὺς ἄξιζε καὶ ἔκτοτε δὲν ξεμύτισαν ἀπὸ τὶς φωλιές τους.
Ὅταν δολοφονοῦσαν οἱ Τοῦρκοι τὸν σμηναγὸ Ἡλιάκη καὶ τοὺς ἄλλους ἥρωες τῶν αἰθέρων μας ἢ τοὺς τρεῖς ἀξιωματικοὺς τῶν Ἰμίων, τί ἔπραξαν οἱ τῆς «ἀψόγου στάσεως» δειλοὶ καὶ ἠττοπαθεῖς, μνημονιακοὶ λακέδες; Ἐκλιπαροῦσαν τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς νὰ κατευνάσουν τὸ ἀγαρηνὸ σκυλί. Εἶναι ὅμως γνωστὸ ὅτι οἱ ποικιλώνυμοι φίλοι καὶ ἐχθροί, μικροὶ καὶ μεγάλοι, συναγάγουν συμπεράσματα γιὰ τὴν πολιτική τους, ὄχι μὲ κριτήριο τὴν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων», ἀλλὰ μὲ κριτήριο τὴν ἰσχὺ τῶν κρατῶν καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ ἱκανότητα τῶν κυβερνήσεών τους νὰ ὑπερασπίσουν «πάση θυσία» τὰ ἐθνικά τους συμφέροντα. «Τὶς καλὲς συμμαχίες τὶς κάνουν οἱ καλοὶ στρατοὶ» λέει τὸ γνωστὸ θέσφατο.
Ἡ ἐξαλλοσύνη τοῦ Ἐρντογᾶν καὶ οἱ πολεμικές του ἰαχὲς «ἐπαχύνθησαν» ἐξαιτίας τῆς ὀρνιθοειδοῦς στάσεως τῶν ἡμετέρων. Παρένθεση: Τὶς προάλλες δίδασκα στὴν τάξη μου, Στ΄ δημοτικοῦ, ἀρχαία ἑλληνικά. Ἐπέλεξα ἕναν μύθο τοῦ Αἰσώπου, ὁ ὁποῖος ἀπαντοῦσε καὶ στὴν ἐρώτηση ἑνὸς μαθητῆ μου γιὰ τοὺς αἴτιους τῆς καταστροφῆς ποὺ βιώνουμε. Τὸν παραθέτω, πρῶτα στὸν ἀειφεγγὴ προγονικὸ λόγο καὶ κατόπιν ἡ νεοελληνικὴ ἀπόδοση. Τίτλος: "Κάμηλος ἀφοδεύσασα ἐν ποταμῶ".
«Διέβαινεν ποταμόν, κάμηλος, ὀξὺ ρέοντα. Ἀφοδεύσασα δὲ τὴν κόπρον εὐθὺς ἔμπροσθεν αὐτῆς ἰδοῦσα, διὰ τὸ ὀξύ τοῦ ρεύματος, εἶπεν: Τί τοῦτο; Τὰ ὄπισθέν μου ἔμπροσθέν μου νῦν ὁρῶ διερχόμενα».
Καὶ τὸ ἐπιθύμιον: «Ὅτι ἐν πόλει, ἐν ἥ ἔσχατοι καὶ ἄφρονες κρατούσιν αὐτή, τῶν πρώτων καὶ φρονίμων, ἁρμόζει ὁ μύθος».
Καὶ ἡ μετάφραση: «Μία καμήλα ἀφόδευσε τὴν ὥρα ποὺ διέβαινε ἕνα ὁρμητικὸ ποτάμι. Τότε βλέποντας, ἀμέσως, μπροστά της τὴν κοπριὰ πού ἔφερε τὸ γρήγορο ρεῦμα, εἶπε: Τί εἶναι αὐτὸ πάλι; Πῶς αὐτὰ πού εἶναι πίσω μου, τὰ βλέπω τώρα νὰ περνοῦν μπροστά μου; Ὁ μύθος ταιριάζει σὲ πόλη ποὺ τὴν κυβερνοῦν οἱ ἔσχατοι καὶ οἱ ἄφρονες -οἱ "κοπριὲς"- καὶ ὄχι οἱ ἄξιοι καὶ οἱ φρόνιμοι». (Μὲ τὸν μύθο κατανοεῖς, σὺν τοῖς ἄλλοις, γιατί ὁ λαὸς λέει ὅτι μᾶς κυβερνοῦν «κοπριὲς» ἢ «κοπρίτες»).
Κόπριζαν, μαγάριζαν, μόλυναν τόσα χρόνια οἱ «καμῆλες τῆς ἐξουσίας» τὸ ποτάμι τῆς πατρίδας καὶ τώρα διέρχονται «ἔμπροσθέν» μας οἱ βρομιὲς καὶ οἱ δυσωδίες τους. Καὶ τί πράττουμε; Τίποτε ἀπολύτως. Εἰσπνέουμε τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδουν οἱ «κοπριές», γιατί ἔχουμε συνηθίσει, πάσχουμε ἀπὸ ἀνίατο μιθριδατισμό.
Ἡ λέξη ἔχει ἐνδιαφέρουσα ἐτυμολογία. Ὁ Μιθριδάτης ὁ Στ΄, ὁ λεγόμενος Μέγας καὶ Εὐπάτωρ ἦταν βασιλιὰς τοῦ Πόντου ἀπὸ τὸ 123 ὡς τὸ 63 π.Χ. Ὅταν σὲ ἡλικία 13 ἐτῶν ἀνέλαβε τὸ θρόνο, εὑρεθεῖς μέσα στὸ ἐχθρικὸ καὶ ραδιοῦργο περιβάλλον τῆς αὐλῆς, κατέφυγε μὲ ἔμπιστους καὶ ἀφοσιωμένους ὑπηρέτες σὲ ἔρημο τόπο. Ἐπειδὴ τότε ὁ συχνότερος τρόπος δολοφονίας ἦταν ἡ δηλητηρίαση, ὁ Μιθριδάτης λάμβανε βαθμηδὸν διάφορα ἤδη δηλητηρίων, ἐθίζων τὸν ὀργανισμὸ του ὥσπου ἀπέκτησε ἀνοσία. Αὐτὸς ὁ ἐθισμὸς στὰ δηλητήρια, ὀνομάστηκε... «πρὸς τιμήν του», μιθριδατισμός.
Ἀπὸ αὐτὸ ἀκριβῶς πάσχουμε. Ἐθνικὸς μιθριδατισμός. Ἴσως ἡ χειρότερη νόσος τοῦ Νεοελληνισμοῦ.
