οι πράκτορες του Ισραήλ βομβαρδίζουν από παντού τους Ευρωπαίους, ώστε να πληρώσουν αυτοί τα θύματα του Σιωνισμού. Παίζουν από παντού την ίδια προπαγάνδα.
Μωυσή Λίτση, με το αλλαγμένο επίθετο, πονηρέ δημοσιογράφε που έχεις βήμα όπου θέλεις, τράβα να τα πεις στο Τελ Αβίβ, στους …«περιουσίους» φίλους σου, που παρέχουν πρώτες βοήθειες στους αποκεφαλιστές, ενώ οι Ισραηλινοί Στρατιωτικοί καίνε ζωντανά τα μωρά των Παλαιστινίων, με κάθε πρόσχημα.
Να γνωριζόμαστε σιγά-σιγά με τους …«διανοουμένους» της Πρεσβείας (του Ισραήλ).
Ενδεικτικά αναφέρουμε (από το βιβλίο του Ι. Φουράκη «Ελληνισμός - Εβραιοσιωνισμός» σελ. 361) ότι:
στο Υπουργείο Εξωτερικών δέσποζε ο Μάριος Καμχής,
στο Υπουργείο Παιδείας ο Αλέν Γιοβάνοβιτς,
στον τομέα της Πολεμικής Βιομηχανίας ο Σαμπί Σαμπετάϊ,
στην ΔΕΗ ο Ραφαήλ Μωϋσής και ο Ισαάκ Λεβή,
στον ΟΣΕ ο Σαμουήλ Κοέν, στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα η Μαρία Ρεζάν, η Μπιάνκα Κοέν και ο Ζακ Μεναχέμ,
στον ΟΤΕ ο Αβραάμ Μόρδος, ο Η. Μόρδος, ο Χαϊμ Καπέτας, ο Β. Αλπαλάς.
Στην Τράπεζα Ελλάδος κυριαρχούσαν ο Μ. Λεβί, ο Χαϊμ Κοέν, ο Α. Κοέν, ο Π. Μπενουζίλιο, ενώ στους πανεπιστημιακούς χώρους αλώνιζαν ο Αζαρίας Χαναάν, Β. Ακαλάη, Η. Κρίσηπης, Χ. Περέζ, Χ. Ροζενστάιν. Πρέπει δε να τονίσουμε ότι όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα αποτίουν φόρο τιμής στο «ολοκαύτωμα» και εγκωμιάζουν διαρκώς τους εβραίους.
Προκαλεί βεβαίως εντύπωση το γεγονός ότι ουδείς αναφέρεται στις θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων άλλων λαών, ουδείς μνημονεύει τις εκατόμβες των θυμάτων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, παρά μόνο γίνεται αποκλειστική μνεία στους εβραίους.
Χαρακτηριστικό δείγμα επ' αυτού, είναι οι «γονυκλισίες» των πολιτικών, επ' ευκαιρία των διαφόρων τελετών τις οποίες διοργανώνουν διαρκώς οι εβραίοι για το «ολοκαύτωμα», τελετές, η παρουσία στις οποίες έχει χαρακτήρα «νομιμοφροσύνης» και πίστεως στα κελεύσματα του Ισραήλ. Στα πλαίσια σχετικής εκδηλώσεως την οποία διοργάνωσαν οι εβραίοι στις 27 Μαρτίου 1996 στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, προκειμένου να εορτάσουν τα 50 χρόνια από την ανασυγκρότηση του εν Ελλάδι εβραϊσμού, παρέστη το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας, σε ένδειξη προσηλώσεως στο εβραϊκό στοιχείο.
Το κυρίαρχο στοιχείο σε αυτή την εκδήλωση, όπως και όλες τις συναφείς, ήταν ότι το σύνολο των ομιλητών, προερχομένων από τον κοινοβουλευτικό χώρο, έπλεξαν το εγκώμιο των εβραίων κατά κόρον, επιχειρώντας να τους παρουσιάσουν μάλιστα και ως σημαντικούς παράγοντες για την ελληνική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς.
Ανάμεσα σε εκείνους που περιφέρονται όπου γίνονται εβραϊκές εορτές και «μνημόσυνα» είναι οι ακόλουθοι:
και πολλοί άλλοι (Περιοδικό «Χρονικά» - Οργανο Κ.Ι.Σ. τεύχος Ιούλιος - Αύγουστος 1996).
Φυσικά δεν έλειψαν και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδας (Επίσκοπος Μελίτων, Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, Έξαρχος Ειρηναίος), στρατιωτικοί, πανεπιστημιακοί καθηγητές και δημοσιογράφοι.
Φυσικά, πέραν αυτών, υπάρχουν πολλοί ακόμη φιλοεβραίοι και σιωνιστές, οι οποίοι αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά ενισχύουν με τη στάση τους και τις πράξεις τους τον διεθνή σιωνισμό.
ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΧΘΟΝΙΑ ΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΤΩΝ ΟΒΡΙΩΝ ΜΟΝΟ ΥΠΕΡ ΙΔΙΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ
ΕΙΝΑΙ Η ΜΕ ΝΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟ ΑΠΟΚΟΠΗ ΤΩΝ ΟΒΡΙΩΝ ΑΠΟ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.
Οι απίστευτοι Έλληνες μεταλλουργοί στην αρχαιότητα!
Με ευρηματικές τεχνικές που δεν είχαμε φανταστεί και με αυστηρές προδιαγραφές, χαραγμένες σε «οδηγίες χρήσης», δούλευαν τα μέταλλα οι πρόγονοί μας.
Βλέπεις σε Αρχαιολογικό Μουσείο όπως αυτό του Πειραιά το τεράστιο απομεινάρι από το έμβολο ενός αρχαίου πλοίου και το προσπερνάς μάλλον γρήγορα, γιατί προτιμάς ίσως να θαυμάσεις τα αγάλματα με τις υπέροχες σωματικές λεπτομέρειες που βρίσκονται εκτεθειμένα στον ίδιο χώρο. Δύσκολο να τα συνδέσεις αυτά τα δύο πράγματα. Και εγώ δεν είχα ιδέα για αυτό ώσπου παρακολούθησα μια διάλεξη του κ. Γιώργου Βαρουφάκη για την τεχνολογική εξέλιξη των εμβόλων στα πολεμικά πλοία της κλασικής εποχής και άνοιξαν κάπως τα μάτια μου. Και όποιος άλλος παρακολούθησε τις διαλέξεις που διοργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Μελέτης της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας αυτή τη χρονιά είχε άλλη μία ευκαιρία για να θαυμάσει όχι μόνο την επινοητικότητα των Αρχαίων Ελλήνων αλλά και το πώς οι ανακαλύψεις τους ενσωματώνονταν σε περισσότερες από μία πτυχές της ζωής τους.
Δηλαδή ο προσεκτικός και υποψιασμένος αναγνώστης των αρχαίων κειμένων θα βρει τον απόηχο από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας της αντίστοιχης εποχής και στους μύθους και στα έπη και στην καθημερινή ζωή, στο εμπόριο αλλά και στα πολεμικά πλοία. Ενώ ο επισκέπτης των μουσείων θα τα δει αυτά να έχουν εφαρμοστεί στα όσα έχουν σώσει ως σήμερα οι ανασκαφές.
Ο αρχισιδηρουργός
Ο μεταλλουργός κ. Βαρουφάκης ξεκίνησε ως χημικός για να μετεξελιχθεί σε μεταλλουργό. Γεννήθηκε το 1925 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και εργάστηκε από τη δεκαετία του '50 στη Χαλυβουργική. Εκεί κάποια στιγμή ο καθηγητής της Ανόργανης Χημείας Ε. Στάθης τού ανέθεσε να μελετήσει δύο οξειδωμένα χάλκινα θραύσματα από έναν αρχαϊκό Κούρο του 6ου αιώνα π.Χ. και από μιαν Αρτέμιδα του 5ου αιώνα π.Χ. Έπρεπε να αποφανθεί για το αν είχαν κάνει καλά που τα έπλυναν στο Αρχαιολογικό Μουσείο με αποσταγμένο νερό και γενικά αν συντηρήθηκαν σωστά. Η έρευνα πήγε καλά, η συντήρηση ήταν αυτή που έπρεπε, τα αγάλματα τώρα βρίσκονται στο Μουσείο του Πειραιά και εκτός αυτού υπήρχε πλέον ένας... άνθρωπος αναφοράς, αφού αρκετοί αρχαιολόγοι ζητούσαν πλέον τη γνώμη του σχετικά με τα μεταλλικά ευρήματά τους.
Αλλά και εκείνος δεν έμεινε μόνο με τις θεωρητικές του γνώσεις της Χημείας και εκτός αυτού αν και παιδί είχε αποστραφεί τα Αρχαία, εξαιτίας του τρόπου διδασκαλίας τους, τώρα έγινε ένας παθιασμένος αναγνώστης του Ομήρου, του Ηροδότου, του Θουκυδίδη, του Ξενοφώντα. Κάνοντας ένα ακόμη βήμα στη συνέχεια, άρχισε να πειραματίζεται στον χώρο της δουλειάς για τους τρόπους που οι αρχαίοι μεταλλουργοί δημιουργούσαν τα κράματά τους. Έφτιαχνε πρωτόγονους φούρνους, προβληματιζόταν για τα εργαλεία που είχαν στη διάθεσή τους οι αρχαίοι τεχνίτες-καλλιτέχνες. Εκτός από αρχισιδηρουργός λοιπόν έγινε και ερευνητής. Βοήθεια και κατανόηση έβρισκε από τους απλούς χαλυβουργούς του εργοστασίου.
Μία ημέρα έδωσε έναν μεταλλικό δίσκο σε κάποιον από αυτούς τους προικισμένους τεχνίτες με την παράκληση από τον δίσκο, επινοώντας την κατάλληλη τεχνική, χωρίς να του αποκαλύψει τη σκέψη του, να δημιουργήσει έναν μικρό λέβητα. Έπειτα από δοκιμές και δοκιμές πραγματικά ο άνθρωπος σφυρηλατώντας από το κέντρο προς την περιφέρεια κατά μήκος των ακτίνων του κυκλικού δίσκου άρχισε να δημιουργεί τα τοιχώματα του λέβητα.
Αυτό ήταν αρκετό για τον κ. Βαρουφάκη ώστε να επαληθεύσει τη σκέψη του ότι και ο περίφημος κρατήρας του Δερβενίου με ύψος 1 μέτρο είχε φτιαχτεί με αυτόν τον τρόπο αλλά και με την άπειρη υπομονή του αρχαίου καλλιτέχνη. Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι ο κρατήρας αυτός συνίστατο από σφυρήλατα και χυτά τεμάχια.
Συγκεκριμένα, το κύριο σώμα ήταν σφυρήλατο, ενώ η βάση τα μικρά αγαλμάτια που τον στόλιζαν και το πάνω τμήμα του ήταν χυτά. Στη συνέχεια, για τη δημιουργία των ανάγλυφων παραστάσεων θα έπρεπε να σφυροκοπούσαν με μεγάλη προσοχή το εξωτερικό τμήμα σύμφωνα με το σχέδιο του επικεφαλής καλλιτέχνη. Ένας βοηθός θα κρατούσε κόντρα με ένα εργαλείο στο εσωτερικό του κρατήρα και ο καλλιτέχνης απ' έξω με άπειρη προσοχή και ελαφρότατο χέρι θα σφυρηλατούσε τα τοιχώματά του, ώστε οι ανάγλυφες μορφές να γίνονται πλέον τρισδιάστατες και τελικά να δημιουργήσουν ένα θαυμάσιο έργο τέχνης.
Στη στέγη του Παρθενώνα
Μια σπουδαία εμπειρία είναι βέβαια το να δεις τον Παρθενώνα όχι απλά από κοντά αλλά να ανέβεις ως την κορυφή με τη βοήθεια της σκαλωσιάς και να εξετάσεις επί τόπου τους συνδέσμους που συγκρατούν τους ογκόλιθους μεταξύ τους. Και τύχη καλή το έφερε, όταν του ζήτησαν να εξετάσει πώς συνδέονταν οι ογκόλιθοι, να φθάσει και ως εκεί. Τότε κατάλαβε, όπως λέει, ότι «ο πολιτισμός υπάρχει μαζί με την τεχνολογία, πίσω από τον Παρθενώνα υπήρχαν μηχανικοί όπως ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης». Και η λεπτομερής εξέταση των συνδέσμων σε σχήμα διπλού Τ που έγινε έδειξε ότι οι άνθρωποι εκείνοι εκτός από τη σπουδαία αρχιτεκτονική τους ικανότητα ήξεραν και το πώς να εξασφαλίσουν την αιωνιότητα των έργων τους.
Οι ογκόλιθοι που επάνω τους στηρίζονται με σιγουριά οι κομψές Καρυάτιδες είναι στέρεα και αόρατα για τον επισκέπτη συνδεδεμένοι μεταξύ τους με τη μέθοδο των διπλών Τ. Το ίδιο και οι ογκόλιθοι ψηλά επάνω από τις κολόνες
Για να ενώσουν και να συγκρατήσουν δύο ογκόλιθους, λάξευαν στον καθένα από ένα Τ. Οι μεταλλουργοί της εποχής του Παρθενώνα, στην περιοχή του Λαυρίου, γνώριζαν, σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους της αρχαϊκής εποχής, τη διαδικασία της παραγωγής χωριστά μαλακού καθαρού σιδήρου και χωριστά σκληρού χάλυβα, δηλαδή με μικρές προσμείξεις άνθρακα.
Τα φύλλα των δύο αυτών ποιοτήτων τα συγκολλούσαν μεταξύ τους χτυπώντας εντατικά στο σημείο συνένωσης με το σφυρί και σε θερμοκρασία περίπου 1.200 βαθμών Κελσίου, διότι δεν μπορούσαν να φθάσουν με τα μέσα της εποχής πιο ψηλά. Στη συνέχεια έφερναν κοντά τους δύο ογκόλιθους, έλιωναν μολύβι που έχει σημείο τήξης αρκετά χαμηλότερα από τον σίδηρο και γέμιζαν το αυλάκι. Είχε σχηματιστεί ένα διπλό Τ γεμάτο μολύβι. Στη συνέχεια θέρμαιναν όσο πιο πολύ μπορούσαν το σιδερένιο διπλό Τ και το τοποθετούσαν επάνω στο αυλάκι. Έλιωνε το μολύβι και ο σύνδεσμος βυθιζόταν ως κάτω στο αυλάκι και έμενε εκεί προστατευμένος ολόγυρα από τον μόλυβδο!
Τα έμβολα - τρίαινες στις τριήρεις
Στο αντίγραφο της αρχαίας αθηναϊκής τριήρους «Αργώ» φαίνεται καθαρά το μεταλλικό έμβολο με τις αύλακες που της δίνουν προφίλ τρίαινας και σχεδιάστηκε για να μπορεί να αποκολλάται εύκολα μετά τον εμβολισμό κάποιου πλοίου
Οι μεταλλουργικές γνώσεις των Ελλήνων κατάλληλες για ειρηνικές κατασκευές μπορούσαν, όταν ήταν μεγάλη ανάγκη και η πατρίδα κινδύνευε, να βοηθήσουν στην κατασκευή αποτελεσματικών όπλων. Ένα από αυτά, για το οποίο δεν γνωρίζουμε ακόμη πολλά, είναι τα μεταλλικά έμβολα των πολεμικών πλοίων. Έπρεπε να είναι και ανθεκτικά στη διάβρωση από το θαλασσινό νερό αλλά και αποτελεσματικά. Γιατί τα πρώτα είχαν το μειονέκτημα να τρυπούν το εχθρικό πλοίο αλλά μετά σφηνώνονταν έτσι ώστε ήταν δύσκολο να αποκολληθούν. Γι' αυτό το σχήμα τους εξελίχθηκε και από το πλάι απέκτησαν αύλακες που τα έκαναν να φαίνονται σαν τρίαινες. Οι αύλακες ήταν απομίμηση αυτών που έφεραν τα ξίφη και αργότερα τα στιλέτα ώστε να ξεκαρφώνονται εύκολα από το σώμα του θύματος! Στη συνέχεια η τεχνολογία τους εξελίχθηκε τόσο ώστε έφθασαν στα έμβολα της Νικόπολης, με μάζα κοντά στον 1 τόνο (στην πραγματικότητα θραύσματα έχουν σωθεί), από τον 1ο αιώνα π.Χ., του στόλου του Μάρκου Αντωνίου, με αυξημένη περιεκτικότητα σε μόλυβδο (13%), μία ακόμη τεχνική βελτίωση για να χύνεται ευκολότερα το μέταλλο στο καλούπι του.
Αντίγραφο σε μάρμαρο το εμβόλου της Νικοπόλεως
Ο κ. Βαρουφάκης, αφού έφθασε να γίνει και επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στα 89 του χρόνια πλέον συνεχίζει να πηγαίνει κάθε πρωί στο γραφείο του, να σκέπτεται γύρω από τα μέταλλα, να διαβάζει τα αρχαία κείμενα, να δίνει διαλέξεις και να γράφει βιβλία με θέμα την αρχαία τεχνολογία. Έτσι συνεχίζει και να μας ανοίγει τα μάτια, να μας κάνει όταν πηγαίνουμε σε ένα μουσείο να δίνουμε προσοχή ακόμη και στα πιο μικρά ή στα πιο χονδροειδή αντικείμενα, στα ενθυμήματα (και όχι στα απομεινάρια) της εποχής που οι Έλληνες σκέπτονταν, κατασκεύαζαν και έλεγχαν με αυστηρότητα ό,τι θα ήταν γι' αυτούς χρήσιμο.
Δύο βιβλία του, αρκετά δυσεύρετα όμως, είναι: «Αρχαία Ελλάδα και Ποιότητα» (εκδόσεις Αίολος) και «Η ιστορία του σιδήρου από τον Ομηρο στον Ξενοφώντα» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).
Το κομψοτέχνημα από το Δερβένι
Στο Δερβένι της Θεσσαλονίκης βρέθηκε ο λεγόμενος «Κρατήρας του Δερβενίου». Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για ένα από τα πιο αξιόλογα έργα τέχνης σε παγκόσμια και διαχρονική κλίμακα, έστω και αν αυτό δεν το μάθαμε καν στο σχολείο. Εχει ύψος 1 μέτρο και βάρος 40 κιλά. Το χρυσίζον χρώμα του δεν περιέχει χρυσό αλλά χαλκό και 14,5% κασσίτερο. Εχει πάχος μόλις 0,4 mm και ο κίνδυνος να καταστραφεί την ώρα της δουλειάς επάνω σε αυτόν μεγάλος (δεν ξέρουμε κιόλας αν δεν καταστράφηκαν κάποιοι πριν). Προοριζόταν ίσως για την εναπόθεση της τέφρας κάποιου ηγεμόνα. Οι εξώγλυφες παραστάσεις έχουν γίνει με ειδικό εργαλείο που έβαζαν στο εσωτερικό και την ίδια στιγμή ο τεχνίτης απ’ έξω σφυρηλατούσε τα πρόσωπα και τα σώματα
Διαμάντια στα αρχαία κείμενα
Ο Ξενοφών και ο Χάλυβας
Ο Ξενοφών πολλές φορές αναφέρεται στη Χώρα των Χαλύβων. Σε μια μάλιστα μοναδική περίπτωση λέει ότι οι κάτοικοί της «ζούσαν από την επεξεργασία και εμπορία του σιδήρου...» («Κύρου Ανάβασις, Βιβλίο Πέμπτο»). Προφανώς από την απασχόλησή τους με τον σίδηρο και την επεξεργασία του ώστε να μετατρέπεται σε σκληρό υλικό πήρε το όνομά του και ο χάλυβας, ένα κράμα σιδήρου και άνθρακα.
Ο Ηρόδοτος και η γέφυρα με θέα
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο η βασίλισσα Νίτωκρη, μια πολύ έξυπνη γυναίκα, έβαλε να κατασκευάσουν μια γέφυρα μέσα στη Βαβυλώνα για να ενώσει τις όχθες του ποταμού Ευφράτη, που περνούσε μέσα από την πόλη. Χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό ογκόλιθοι που βγήκαν κατά την κατασκευή μιας τεχνητής λίμνης και τους συνέδεσαν με σίδηρο και μόλυβδο απ' έξω ώστε να μην οξειδωθεί ο σίδηρος (Ηρόδοτος 1.186)
Γιατί κάποιος είναι «άσημος»
Το 1970 βρέθηκε στην Αρχαία Αγορά των Αθηνών μια μαρμάρινη στήλη από τις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. που αναφέρεται στον έλεγχο ποιότητας των αργυρών αττικών νομισμάτων προκειμένου να διαπιστώνεται η γνησιότητά τους. Ο νόμος ανέφερε ρητά ότι ένας ειδικός δημόσιος λειτουργός θα έπρεπε να δοκιμάζει κάθε αττικό ή ξένο αργυρό νόμισμα που θα είχε χαραγμένη την ίδια μορφή με εκείνη του αττικού. Εκεί εμφανίζονται και οι λέξεις: υπόχαλκο, υπομόλυβδο νόμισμα (εννοώντας ότι από επάνω υπήρχε μια στρώση αργύρου) και κίβδηλο νόμισμα (κίβδος ήταν η σκουριά, με την οποία νόθευαν τα χρυσά νομίσματα). Ο άσημος άργυρος και ο άσημος χρυσός παρέπεμπαν στο νόμισμα που δεν είχε χαραχθεί και νομιμοποιηθεί (από εκεί και ο άσημος, ο ακόμη ασήμαντος).
Η ελευσίνια επιγραφή με τις προδιαγραφές
Το 1893 ανακαλύφθηκε στην Ελευσίνα από τον Δ. Φίλιο μια μακροσκελής επιγραφή από τα τέλη του 4ου αιώνα. Σε αυτήν έχουμε μπροστά στα μάτια μας μια παραγγελία για την κατασκευή των μπρούντζινων συνδέσμων που θα έμπαιναν ανάμεσα στους σπονδύλους των κιόνων της Φιλώνειας Στοάς, με την επισήμανση ο μπρούντζος που θα χρησιμοποιηθεί να περιέχει 11 μέρη χαλκού και ένα μέρος κασσίτερο. Δηλαδή υπήρχαν αυστηρές προδιαγραφές στις παραγγελίες και, κατά συνέπεια, αυστηροί έλεγχοι για την τήρησή τους.
Ο Ησίοδος και η γενιά του σιδήρου
Ο Ησίοδος αναφέρει στα «Εργα και Ημέραι»: «Μακάρι να μη ζούσα ανάμεσα στους ανθρώπους της πέμπτης γενιάς αλλά να είχα πεθάνει πιο μπροστά ή να είχα γεννηθεί αργότερα, γιατί αυτή τώρα είναι μια γενιά του σίδερου και οι άνθρωποι ποτέ δεν σταματούν από τον κάματο και τη στενοχώρια...». Τα σιδερένια όπλα είχαν γίνει πλέον άθραυστα και αποτελεσματικά.
Ο Ομηρος, έμβολα και δαχτυλίδια
Σιδερένια κοσμήματα!
Ο Όμηρος αναφέρει σε πολλές περιπτώσεις τη χρήση σιδήρου κατά τη 2η προχριστιανική χιλιετία, και μάλιστα κατά τη μυκηναϊκή εποχή. Ήταν όμως ο σίδηρος γνωστός τότε και με ποια μορφή; Λοιπόν, όχι μόνο ήταν γνωστός αλλά και αποτελούσε πολύτιμο μέταλλο που το χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή κοσμημάτων.
Ομηρικός σίδηρος, ποιητική αδεία
Γιατί ο Όμηρος αναφέρει τη χρήση του σιδήρου αν και τα έπη του ανάγονται στην εποχή του χαλκού; Διότι ο ποιητής ζει στη γεωμετρική εποχή του 8ου αιώνα π.Χ. και είναι πολύ επηρεασμένος από τη μεγάλη ανάπτυξη της μεταλλουργίας του σιδήρου και από την ιδιότητά του να σκληραίνει με τη γνωστή διαδικασία της «βαφής».
Το μυστικό του δαχτυλιδιού
Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με τον αριθμό 5682 εκτίθεται μια σιδερένια σφενδόνη δαχτυλιδιού (εκεί που μπαίνει ο όποιος πολύτιμος λίθος, ακριβώς όπως η πέτρα στο πετσί της σφεντόνας) από την Πύλο, με χρονολόγηση γύρω στο 1500 π.Χ. Από τη χημική εξέταση βρέθηκε ότι περιέχει 4% νικέλιο και 2% κοβάλτιο. Η παρουσία αυτών των δύο μετάλλων αυξάνει την αντιδιαβρωτική αντοχή του κράματος και το καθιστά ανοξείδωτο.
Θείο και άνθρακας κατά της σκουριάς
Γιατί πολλοί αρχαίοι σύνδεσμοι και γόμφοι άντεξαν στη διάβρωση τόσων αιώνων και δεν οξειδώθηκαν ακόμη και όταν για κάποιον λόγο αποκαλύφθηκαν από την παρουσία μολύβδου και έμειναν γυμνοί; Η μεγάλη καθαρότητα του σιδήρου ως προς το θείο και τον άνθρακα έπαιξε ρόλο. Οι σύνδεσμοι είχαν κατασκευαστεί με τη συγκόλληση ενός σκληρού φύλλου χάλυβα ανάμεσα σε δύο μαλακά φύλλα καθαρού σιδήρου. Έτσι ο σύνδεσμος ήταν σκληρός αλλά και προστατευμένος, αφού το πιο ευαίσθητο στην οξείδωση τμήμα προστατεύθηκε από τον καθαρό σίδηρο.
Το αθάνατο έμβολο
Έπειτα από ανάλυση που έγινε στο έμβολο του Αρχαιολογικού Μουσείου Πειραιά (3ος-4ος αιώνας π.Χ.), βρέθηκε ότι ολόκληρο θα είχε μάζα 75-80 κιλά, μήκος 75 εκατοστά και σύνθεση 86,5% χαλκό, 11,72% κασσίτερο, 0,11% σίδηρο, 0,06% ψευδάργυρο, 0,03%νικέλιο και 0,04% μόλυβδο. Αρα υψηλή σκληρότητα και ικανοποιητική αντιδιαβρωτική ικανότητα.-ΚΕΙΜΕΝΟ Γαλδαδάς Αλκης -Φ Αρχείο Αρχαιογνώμωνα
Περί μιας εκστρατείας Ελλήνων που αναφέρουν αρχαίοι συγγραφείς αλλά δεν διδασκόμεθα
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελληνική Μυθολογία, η "ιστορία των προ της νυν γενέσεως Ελλήνων" κατά τον Αριστοτέλη, (Ομηρικά έπη, Αργοναυτική εκστρατεία, εκστρατείες Ηρακλέους και Διονύσου, Ατλαντίδα κ.λπ.) αντανακλά μία παγκόσμια σχεδόν εξάπλωση πανάρχαιων Ελλήνων Πολλαπλές ερμηνείες του ταξιδιού"
"Η Αργοναυτική εκστρατεία είναι ένας από τους δημοφιλέστερους μύθους της ελληνικής αρχαιότητας, που κατέχει την ίδια θέση με τα ομηρικά έπη και τους άθλους του Ηρακλή. Όλοι αυτοί οι μύθοι είναι τόσο αγαπητοί ,που έχουν γίνει κτήμα ακόμη και των μικρών παιδιών, ενώ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποτελούν τμήμα της καθημερινής μας ζωής. Είναι φυσικό λοιπόν, ο απλός μέσος Έλληνας να οικειοποιηθεί την άποψη μιας "κλασικής" εκδοχής για το πού πήγε το σκάφος της Αργούς ή σε ποια περιοχή εξελίχθηκε αυτή η περιπέτεια. Αλλά για τον ερευνητή δεν ισχύει το ίδιο.
Και έχει ιδιαίτερη σημασία να διερευνήσουμε την πιστότητα ή πιθανότητα αυτών των "άλλων" εκδοχών, αφού μιλάμε για εξερευνητικά ταξίδια, δηλαδή θαλασσινές περιπέτειες με γεωγραφικό αντικείμενο. [Βλ. γενικά E. Delage, "Le Geographie dans les Argonautiques d' Apolloniosde Rhodes", Paris-Bordeaux, 1930.]Η σημασία αυτή αποκτά μεγαλύτερη σπουδαιότητα από το ότι όλες οι εκδοχές των περιπετειών αποτελούν για μας ενδείξεις όχι για το πού έφτασαν οι ήρωές τους, αλλά για το πού "υπαινίσσονται" ότι έφτασαν οι αληθινοί πρωταγωνιστές αυτών των περιπετειών, οι αρχαίοι Έλληνες ναυτικοί. [Βλ. Α.Σ. Αρβανιτόπουλος, "Οι Αργοναύται από του μύθου εις την ιστορίαν διά της αρχαιολογίας", Πολέμων 3 (1947-1948), 56-66.
Περιοχή ονομαζόμενη Αρχάγγελος στην Λεύκη βόρεια θάλασσα, εκβολές του ποταμού Βόλγα Επίσης O. Zanco, "Gli Argonauti e la protoistoria", Studi classici e orientali 4 (1956), 194-213.] Έτσι λοιπόν, οι μύθοι αποτελούν φιλολογικές καταγραφές πραγματικών ταξιδιών προς όλες εκείνες τις περιοχές που αναφέρονται στις διάφορες εκδοχές του μύθου. Δεν έχει σημασία ή ιδιαίτερη βαρύτητα η αναφορά στο γεγονός ότι οι ήρωες του μύθου έφτασαν σε δυο διαμετρικά αντίθετα σημεία του κόσμου. Οι πραγματικοί ήρωες -οι ναυτικοί- έφτασαν και στο ένα και στο άλλο σημείο` ο μύθος όμως, θέλοντας να περιλάβει όλες τις περιπλανήσεις, αποκτά πολυπλοκότητα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όσων ειπώθηκαν προηγουμένως είναι ο Αργοναυτικός μύθος. Η κλασική εκδοχή ισχυρίζεται ότι το ταξίδι έγινε προς τον Εύξεινο Πόντο, στην Κολχίδα, τη σημερινή Λαζική, στις υπώρειες του Καυκάσου. Δύο διαφορετικές εκδοχές όμως τοποθετούν την Κολχίδα α) στην ακτή του Μαλαμπάρ, στις Ινδίες [Robert Graves, "Ελληνικοί Μύθοι", τόμ. 4ος, 316 παρ. 1.], και β) στις Άνδεις της Νοτίου Αμερικής, άποψη που διατυπώθηκε από την Henriette Mertz! [Για τη δεύτερη εκδοχή βλ. Henriette Mertz, "Η αρχαία Κολχίδα και το υψίπεδο των Άνδεων", Ηώς, (Μηνιαία Εικονογραφημένη Επιθεώρησις), έτος 10, αριθ. 108 (1967), 47-55.
Την άποψή της αυτή η Mertz θα παρουσιάσει αργότερα και σε άλλα δημοσιεύματα.] Παρά το ξάφνιασμα, ο αναγνώστης δεν πρέπει να απορρίψει καμιά εκδοχή από αυτές τις δύο ή όποια άλλη προκύψει.
Η αλήθεια είναι ότι οι απόψεις της Mertz είναι όντως επαναστατικές, ειδικά όσον αφορά την Αργοναυτική εκστρατεία [Οι απόψεις της αμερικανίδας συγγραφέως αφορούν και ταξίδι του Οδυσσέα καθώς και την ύπαρξη της Ατλαντίδας. Για τις σχετικές με τον Οδυσσέα (και την Οδύσσεια) απόψεις της, βλ. στη συνέχεια.], ένα ταξίδι που έχει γίνει αντικείμενο πολλών συζητήσεων από την αρχαία ήδη εποχή.
Επίσης στους μελετητές είναι γνωστό το γεγονός, ότι αν και ο τελικός σταθμός άφιξης ήταν η Κολχίδα, πράγμα για το οποίο δε συμφωνούν όλοι, το ταξίδι της επιστροφής είναι εντελώς αμφισβητούμενο και έχει διχάσει τους ιστορικούς. Στην αρχαιότητα, ειδικά κατά την περίοδο της πρώιμης διατύπωσης του μύθου, δεν ήταν ξεκαθαρισμένο πού ακριβώς έφτασε η "Αργώ", και ο προορισμός της δεν ταυτιζόταν καθόλου με την Κολχίδα.
Αυτά τα ερωτηματικά για κείνο το ταξίδι υπήρχαν ήδη κατά την εποχή του Ηροδότου, και το γεγονός ότι ο Πίνδαρος στην τέταρτη ωδή των Πυθιονικών(462 π.Χ.) παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική παραλλαγή του ταξιδιού είναι ένα στοιχείο που συναινεί στα όσα είπαμε προηγουμένως. [Ό.π. (σημ. 5), τόμ. 4, 282 παρ. 3.]
Επόμενο ήταν να παρουσιαστούν αρκετές εναλλακτικές εκδοχές αναφορικά με το ποια πορεία ή διαδρομή ακολούθησε η "Αργώ" στην επιστροφή της. Η κάθε θεωρία συνεπάγεται κάποια στοιχεία που υπερβαίνουν την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το ταξίδι αυτό, αν τελικά πραγματοποιήθηκε και δεν υπήρξε μια ποιητική αλληγορία, να είναι καλυμμένο από πέπλα μυστηρίου. Ας δούμε, εν συντομία, τις κυριότερες "πορείες" της "Αργούς".
ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΛΙΜΗ ΤΙΤΙΚΑΚΑ Μια εκδοχή τη θέλει να ταξιδεύει στα βόρεια της Αδριατικής θάλασσας, όπου οι Αργοναύτες, αφού διέπλευσαν τον Πάδο, έφτασαν ως τις εκβολές του Ίστρου (Ister) ποταμού. Ο Ίστρος, που εδώ δεν πρόκειται για τον γνωστό Ίστρο (=Δούναβη) των αρχαίων, αλλά για έναν ασήμαντο μικρότερο ποταμό, έδωσε το όνομά του στην περιοχή της Ίστριας, και ουσιαστικά πρόκειται για τον ποταμό που δημιούργησε μεγάλη σύγχυση στους ιστορικούς και μελετητές της Αργοναυτικής εκστρατείας.
Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, ο Άψυρτος, αδελφός της Μήδειας, που η τελευταία τον τεμάχισε και τον πέταξε στο ποτάμι κομμάτι κομμάτι, θάφτηκε, αφού συγκεντρώθηκαν τα μέλη του, στις Αψυρτίδες νήσους, στις οποίες έδωσε το όνομά του. Οι Κόλχοι στην επιστροφή τους ίδρυσαν την πόλη των Πόλων, στη χερσόνησο Ίστρια, και -πάντα με αυτή την εκδοχή- οι νήσοι Πλακτές, η Σκύλα και η Χάρυβδις, βρίσκονται στη Σικελία όπου εντοπίζεται και η χώρα των Σειρήνων, ενώ η Κολχίς ήταν η λανθασμένη ονομασία της πόλης "Κολικαρία", στον κάτω Πάδο.
ΟΔΥΣΣΕΙΑΚΆ... Η κλασική εκδοχή της εκστρατείας προς τον Εύξεινο Πόντο ως τέλος είχε την επιστροφή της "Αργούς" μέσω μιας διαδρομής εκ φύσεως αδύνατης: ανέπλευσε τον Ίστρο (και εδώ εννοούν τον Δούναβη), το Σαύο και έφτασε στην Αδριατική. Ο Σαύος όμως δεν εκβάλλει στην Αδριατική -να πού εμπλέκεται ο άλλος Ίστρος- και όταν το γεγονός αυτό έγινε γνωστό, υπέθεσαν ότι ο Ίστρος (=Δούναβης) και ο Πάδος συνδέονται με κάποιο ποτάμι, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από το πλήρωμα της "Αργούς" και το οποίο δεν είναι γνωστό. Η θεωρία για το ποιο ήταν το ταξίδι της επιστροφής, σ' αυτή την εκδοχή, ανασκευάστηκε όταν έγινε γνωστό πως ο Ίστρος (=Δούναβης) είναι πλωτός μόνο μέχρι τις Σιδηρές Πύλες και δε συνδέεται φυσικά με τον Πάδο.
Η υπόθεση είχε φτάσει σε αδιέξοδο` δεν έμενε παρά να ανασκευαστεί και πάλι η διαδρομή. Τώρα η "Αργώ" κινείται πολύ ανατολικά. Όπως σημειώνει ο R. Graves, "...υπέθεσαν ότι η Αργώ έφτασε, μέσω Φάση (ποταμού), στην Κασπία θάλασσα και από εκεί στον Ινδικό ωκεανό, απ' όπου επέστρεψε μέσω του "Ωκεανού" και της Τριτωνίδας λίμνης". [Στο ίδιο, τόμ. 4, 316 παρ. 2.] Η εκδοχή αυτή στηρίχτηκε στο γεγονός ότι στον Ινδικό ωκεανό υπήρχε μια άλλη Κολχίδα, στην ακτή του Μαλαμπάρ, όπως μας παραδίδει ο Πτολεμαίος ο Ηφαιστίωνος (VIII,1,10), αλλά έτσι δημιουργούνται τεράστια ερωτηματικά, που αφορούν τις γεωγραφικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων, για μια περιοχή που υποτίθεται ότι ήταν παντελώς άγνωστη σ' αυτούς, στα χρονολογικά πλαίσια του ταξιδιού της "Αργούς". [Ο πρώτος Έλληνας που εξερεύνησε αυτές τις απόμακρες περιοχές ήταν ο Σκύλαξ ο Καρυανδεύς, που κατ' εντολήν του Δαρείου του Υδάσπους περιέπλευσε το 500 π.Χ. τις ακτές του σημερινού Ινδικού ωκεανού έως τον Περσικό κόλπο. Πολλοί ταυτίζουν αυτόν το Σκύλακα με έναν νεότερό του με την ίδια επωνυμία και υπάρχει σχετική φιλολογική σύγχυση. Βλ. Χρ.Δ. Λάζος, "Ναυτική Τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα", Αίολος, Αθήνα 1996,206-207.]
Πάντως το γεγονός της ύπαρξης μιας Κολχίδας στην ακτή του Μαλαμπάρ είναι αξιοπερίεργο από μόνο του, και πιθανότατα πρόκειται για μύθευμα. Μπορεί όλη αυτή η αντίφαση για την ύπαρξη ή όχι μιας Κολχίδας στην περιοχή εκείνη, καθώς και το αφύσικο της πορείας, με την έννοια του αδύνατου να πραγματοποιηθεί -λ.χ. πώς από την Κασπία ένα σκάφος σαν την "Αργώ" έφτασε στον Ινδικό ωκεανό;-, να ήταν η αιτία που η εκδοχή αυτή αμφισβητήθηκε πολύ σύντομα για να αντικατασταθεί με μια άλλη το ίδιο γοητευτική, αλλά και περισσότερο αληθοφανή, για την πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού.
[Στο σημείο αυτό ανιχνεύοντας τη βαθειά προϊστορία και φτάνοντας σε οριακές εκδοχές, μήπως θα πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτή η "ινδική" Κολχίδα ήταν απότοκος του πανάρχαιου ταξιδιού του Διόνυσου στην Ινδία; Ο Έλληνας ποιητής Νόννος ο Πανοπολίτης, ο σπουδαιότερος επικός της όψιμης αρχαιότητας (έζησε τον 5ο μ.Χ. αιώνα), στο έργο του "Διονυσιακά" (48 βιβλία, 21000 στίχοι) περιέγραψε με γλαφυρότητα και λεπτομερειακά τη νικηφόρα εκστρατεία του θεού Διόνυσου στις Ινδίες. Βλ. W. Dindorf, "Historici Graeci Minores" I (Teubner 1870) 473-478, C. Muller, "Fragmenta Historicum Graecorum" IV (1885), 178-180.
Επίσης το ενδιαφέρον άρθρο του Γεωργ. Γεωργαλά, "Προϊστορική εξάπλωσις Ελλήνων ως τις Ινδίες", Δαυλός 171, Μάρτ. 1996, 10327-10330.] Στο μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας αναφέρεται η "Ηλεκτρίδα νήσος", χωρίς να προσδιορίζεται τίποτε άλλο γι' αυτήν. Το όνομα και μόνο της νήσου λέει πολλά για την υπόθεσή μας, και τούτο επειδή το ήλεκτρο, κοινώς κεχριμπάρι, οι Έλληνες το προμηθεύονταν από τη Βόρειο θάλασσα, μαζί με τον κασσίτερο. Γνωρίζουμε ότι οι "Κασσιτερίδες νήσοι" ήταν η Ιρλανδία και η Βρετανία, ενώ η κύρια πηγή του ήλεκτρου ήταν τα νησιά της Βαλτικής. Άρα η "Ηλεκτρίδα νήσος" εκεί πρέπει να τοποθετηθεί και να γίνει αποδεκτό ότι οι Αργοναύτες είχαν περάσει από την περιοχή.
Και στις δύο περιπτώσεις, δηλαδή α) ότι η περιπέτεια της "Αργούς" ήταν αληθινή και β) ότι το ταξίδι ήταν μια αλληγορία, η ουσία είναι ότι μια γενιά πριν από τον Τρωικό πόλεμο, οι Έλληνες γνώριζαν την περιοχή της Βόρειας Ευρώπης και τελικά αυτό είναι που έχει σημασία. Η προηγούμενη αναφορά συνδέεται άμεσα με την επόμενη εκδοχή του ταξιδιού που αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (Βιβλ. IV, 56-3), την οποία αξίζει να παρουσιάσουμε με τη δική του περιγραφή, σαν μια παρακαταθήκη προς τους νεότερους. Ο Διόδωρος περιγράφει ένα καθ' όλα συγκλονιστικό
ταξίδι:"...αποπλεύσαντες γαρ διά του Τανάιδος επί τας πηγάς και κατά τόπον τινά την ναυν διλκύσαντες, καθ' ετέρου πάλιν ποταμού τήν ρύσιν έχοντος εις τον Ωκεανόν καταπλεύσαι προς την θάλατταν, από δε των άρκτων εις την δύσιν κομισθήναι, την γην εξ ευωνύμων έχοντας και πλησίων γενομένοις Γαδείρων εις την καθ' ημάς εισπλεύσαι θάλατταν, αποδείξεις δε τούτων φέρουσι δεικνύοντες τους παρά τον Ωκεανόν κατοικούντας Κελτούς σεβομένους μάλιστα των θεών τους Διοσκούρους` παραδόσιμον γαρ αυτούς έχειν εκ παλαιών χρόνων την τούτων των θεών παρουσίαν εκ του Ωκεανού."
Ας δούμε αναλυτικά το κείμενο του Διόδωρου του Σικελιώτη. Φεύγοντας από την Κολχίδα η "Αργώ" εισήλθε στην Αζοφική θάλασσα (Μαιώτιδα λίμνη ) και άρχισε να διασχίζει τον ποταμό Τάναϊ, σημερινό Δον, με κατεύθυνση προς τις πηγές του. Φτάνοντας το σκάφος στο σημείο όπου ο ποταμός έπαυε να είναι διαπλεύσιμος, το πλήρωμα το έσυρε στην ξηρά και το καθέλκυσε σ' ένα άλλο ποτάμι, του οποίου η ρύση, η ροή οδηγούσε προς τον Ωκεανό. Αν δούμε την πορεία στο χάρτη, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι σε κάποιο σημείο τα δύο ποτάμια, ο Τάναϊς/Δον και ο Βόλγας, σχεδόν εφάπτονται σχηματίζοντας δύο καμπύλα τόξα. Από το σημείο εκείνο ο μεν Τάναϊς/Δον εκβάλλει στην Αζοφική θάλασσα, ο δε Βόλγας στην Κασπία. Όμως ο Βόλγας που πηγάζει από τα Ουράλια, στο άλλο τμήμα του, το βόρειο, εκβάλλει στο Βόρειο Παγωμένο ωκεανό` αυτό το τμήμα ονομάζεται Ντβίνας ποταμός και εκβάλλει στο σημερινό Αρχαγγέλσκ ή Αρχάγγελο. Τα ερωτηματικά που προκύπτουν έως αυτό το σημείο είναι τα εξής: -Πώς γνώριζαν οι Αργοναύτες το πλησιέστερο σημείο μεταξύ των ποταμών Τάναϊ/Δον και Βόλγα, ώστε εκεί ακριβώς να διαπεραιωθούν από το ένα ποτάμι στο άλλο;
-Πώς γνώριζαν ότι από τις πηγές του Βόλγα μπορούσαν να εισπλεύσουν σε άλλον ποταμό και μέσω αυτού να φτάσουν στον ωκεανό; Το κείμενο είναι σαφές` μιλάει για Ωκεανό και "Ωκεανός" για τους αρχαίους Έλληνες ήταν η τεράστια θάλασσα που περιέβαλλε το γνωστό κόσμο, ενώ αντίθετα τις εσωτερικές θάλασσες τις αποκαλούσαν "θάλασσες". Στο κείμενο του Διοδώρου η διάκριση είναι ξεκάθαρη. Ακολουθώντας οι Αργοναύτες αυτή την διαδρομή και εκπλέοντας από τον Ντβίνα ποταμό, εισήλθαν στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και άρχισαν να περιπλέουν την ευρωπαϊκή ήπειρο έχοντας τη στεριά αριστερά τους, πορεία από βορρά προς νότο. Περιπλέοντας τη σκανδιναβική χερσόνησο έφτασαν στη Βαλτική, όπου συνάντησαν την "Ηλεκτρίδα νήσο", τόπο προμήθειας του ήλεκτρου, και στη συνέχεια έφτασαν στα Γάδειρα, απ' όπου περνώντας τις Ηράκλειες Στήλες διέπλευσαν τη Μεσόγειο και έφτασαν τελικά στην Ελλάδα και το Πήλιο.
Μέσα στα πλαίσια της ευρύτατης θαλασσοπορίας των Αργοναυτών η άποψη της Mertz σχετικά με την άφιξή τους στη Νότια Αμερική είναι πολύ πιθανή, αφού τα στοιχεία που έχουμε συγκεντρώσει για την ανακάλυψη της αμερικανικής ηπείρου από τους αρχαίους Έλληνες είναι εντυπωσιακά και καλύπτουν το θέμα σφαιρικά. [Για τη θεωρία αυτή έχω κάνει κατά καιρούς αρκετές δημοσιεύσεις σε σχετικά περιοδικά. Τα πιο πρόσφατα άρθρα υπάρχουν στο περ. "Ιστορία Εικονογραφημένη" 205 ("Μινωίτες στην Αμερική"), 206 ("Και αρχαίοι Έλληνες στην Αμερική"), 207 ("Χιώτες ναυτικοί βοηθούν τον Κολόμβο"), 222 ("Κύκλωπες και Παταγόνες"), 224 ("Ο Κολόμβος έφτασε τελευταίος στην Αμερική").
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΥΡΕΛΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΤΙΤΚΑΚΑ ΔΕΞΙΑ ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΑΠΥΡΕΛΑΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Η περιπέτεια της άφιξης των αρχαίων Κρητών, Μυκηναίων και Αχαιών στην Αμερική αποτελεί θέμα εργασίας μου υπό έκδοσιν.] Άλλωστε δεν είναι η μόνη ξένη συγγραφέας που ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, και από αυτή την άποψη το θέμα γίνεται συναρπαστικό. Η Mertz, κάνοντας χρήση των βιβλίων II και III των "Αργοναυτικών" του Απολλωνίου του Ροδίου, υποστηρίζει ότι οι Αργοναύτες εκμεταλλεύτηκαν το Κόλπειο Ρεύμα, στον κόλπο του Μεξικού, ακολούθησαν νότια πορεία, από την Καραϊβική προς τη Βενεζουέλα, έπλευσαν κατά μήκος των ακτών μέχρι το "Ποτάμι του Ασημιού", μεταξύ Ουρουγουάης και Αργεντινής, πέρασαν τον Αμαζόνιο και έφτασαν στον Ρίο ντε Λα Πλάτα. Από εκεί ανηφόρισαν το ποτάμι και έφτασαν στα νότια της λίμνης Τιτικάκα, όπου ζούσε η φυλή των Κολχικούρους. Η φυλή αυτή υποτάχθηκε στους Ισπανούς το 1535, και από τότε δεν έχουμε άλλη πληροφορία γι' αυτήν.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΛΟΙΑΡΙΟ ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΤΙΤΙΚΑΚΑ ΤΗΣ Ν ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑ ΠΛΟΙΑΡΙΑ ΜΙΝΩΙΚΑ Όμως η Mertz ισχυρίζεται ότι η λέξη "Κολχικούρους" είναι η ισπανική μετάφραση της ελληνικής λέξης "Κολχίδος". Το ταξίδι της "Αργούς", κατά την ίδια, τελειώνει εδώ, ενώ η συγγραφέας δεν κάνει καμιά αναφορά στην τόσο ενδιαφέρουσα περιγραφή της επιστροφής του πλοίου, που έδωσε αφορμή για πολλές ερμηνείες." Αυτά, για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Δεν πρέπει να παραλείψουμε και μία άλλη σημαντικότατη αρχαία πηγή για το θέμα, τα "Αργοναυτικά" του Ορφέως (με τη μορφή έστω που έχουν φτάσει σ' εμάς). Εκεί επίσης αναφέρεται η διαδρομή Δον-Βόλγας-Βόρειος Ωκεανός, υπάρχουν όμως αναμεμειγμένα και στοιχεία από τις άλλες διαδρομές. (Τα "Ορφικά", εξέδωσε το 1984 ο Ι.Δ. Πασσάς, μαζί με τις αστρονομικές παρατηρήσεις του Κ. Χασάπη.)
Όσον αφορά την Αργοναυτική εκστρατεία, μια πολύ κατατοπιστική εισαγωγή στο θέμα, μπορεί κανείς να βρει στο: Χρήστος Δ. Λάζος, "Το ταξίδι του Πυθέα στην άγνωστη Θούλη", εκδόσεις Αίολος, 1996. Αντιγράφω από το βιβλίο αυτό, το κεφάλαιο "Αργοναυτική εκστρατεία: Φυσικά εκτός από τις παραπομπές που δίνει ο Χρ. Λάζος στο κεφάλαιο που αντέγραψα (στα υπόλοιπα δίνει και άλλα πολύ περισσότερα στοιχεία), υπάρχει πλούσια και ενδιαφέρουσα βιβλιογραφία (ιδίως των τελευταίων ετών) που στηρίζει αυτές τις θεωρίες (και για τα Αργοναυτικά και για την Οδύσσεια κ.λπ.).
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΙΟ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ...ΕΙΝΑΙ Η ΛΙΜΝΗ ΤΙΤΙΚΑΚΑ ... ΠΥΛΗ ΣΕ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΤΙΤΙΚΑΚΑ Υ.Γ. ΌΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΑΡΓΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ 1-[4] ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ.
ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΕ ΜΙΑ. ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ, ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ. ΟΙ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ. ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΜΕ ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ (ΛΥΓΚΕΥΣ), ΠΕΤΟΥΝ (ΖΗΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑΪΣ), ΕΧΟΥΝ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ (ΑΓΚΑΙΟΣ, ΟΡΦΕΥΣ). ΕΠΙΣΗΣ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑΥΤΙΚΟΙ, ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΕΣ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ Κ.Α. Η ΑΡΓΩ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΣΚΑΦΟΣ ("ΩΚΕΙΑ ΝΑΥΣ" ("ΘΕΟΓΟΝΙΑ"), "ΠΟΝΤΟΠΟΡΟΣ ΝΗΥΣ" ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" Μ 70)). ΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΩΡΗ ΕΝΑ ΟΡΓΑΝΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ, ΤΟ "ΞΥΛΟ ΦΩΝΗΕΝ" (ΟΜΙΛΟΥΝ ΞΥΛΟ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑΣ). 2- "ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ" ΤΩΝ "ΟΡΦΙΚΩΝ"
Η ΑΡΓΩ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ("ΙΞΕΣΘ' ΑΜ' ΠΕΛΑΓΟΣ ΚΕΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΝ ΕΚΤΟΣ ΙΚΩΜΑΙ", 1176), ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ 12 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΦΘΑΝΕΙ ΣΕ ΝΗΣΙ "ΕΠ' ΕΣΧΑΤΙΑΙΣ ΑΚΑΛΑΡΡΟΟΥ ΩΚΕΑΝΟΙΟ" (119Ξ). ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ 3 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΙΑΙΑ (ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ) (1212) ΚΑΙ ΕΞΕΡΕΥΝΟΥΝ ΤΗΝ "ΑΠΕΙΡΟΝΑ ΓΑΙΑΝ" (1217). ΕΚΕΙ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ, ΔΙΟΤΙ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΞΕΝΗΣΕΙ ΚΑΚΟ. 3- ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ, "ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ"
ΤΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ (ΝΗΣΟΙ, ΠΟΤΑΜΟΙ) ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ (ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΔΗ, ΠΕΡΙΟΧΗ ΟΠΟΥ "Ο ΗΛΙΟΣ ΣΤΑΒΛΙΖΕ ΤΟΥΣ ΙΠΠΟΥΣ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ" Κ.Α.) ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΦΘΑΣΑΝ ΣΕ ΤΟΠΟ ΟΠΟΥ ΕΔΥΣΕ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΚΤΟΣ (ΔΗΛ. ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ). 4-ΠΙΝΔΑΡΟΣ, ΠΥΘΙΟΝΙΚΗΣ 250 "ΑΡΓΩ ΕΝ Τ' ΩΚΕΑΝΩ ΠΕΛΑΓΕΣΙ" 5-"ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ" (ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Α 143) ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ 2011-2015 , Φ.Μ. -Phidias Bourlas ,
.jpg)
.jpg)
