Απολαμβάνεις τη διαδρομή ανάμεσα στην καταπράσινη φύση και προσωρινά ο νους σου σκέφτεται μόνο τις στιγμές που πέρασες λίγα μέτρα πριν.
Ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά στο βουνό και η θέα αποπνικτική καθώς οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν πιά από τα χρώματα της γης.
Ο δρόμος ,όσο ψηλότερα πηγαίνεις, γεμάτος από πέτρες και βράχους έτοιμα να κατρακυλήσουν/κατολισθήσουν παρασύρωντας κι εσένα μαζί τους.
Η ανηφόρα γίνεται ολοένα και πιο απότομη, όμως δεν το καταλαβαίνεις. Στόχο έχεις βάλει να φτάσεις στην κορυφή και δεν σε απασχολεί ο καυτός ήλιος του καλοκαιρινού μεσημεριού αλλά ούτε και το λαχάνιασμα από το ασταμάτητο περπάτημα στο ανηφορικό μονοπάτι.
Και ξάφνου σταματάς. Κοιτάς αποσβολωμένος και συνειδητοποιείς ότι το μονοπάτι τελείωσε. Ναι. Έφτασες στην κορυφή του βουνού.
Χωρίς να το έχεις συνειδητοποιήσει ο ελεύθερος σου χρόνος αναλώθηκε και έτρεξε όπως κυλάει το νερό στην πλευρά του βουνού που έχεις σκαρφαλώσει.Ήρθε η ώρα να φύγεις και να γυρίσεις στη βάση σου στους πρόποδες.
Ήρθε η ώρα του αποχωρισμού από την γιγάντια θέα του ορίζοντα που σου χαρίστηκε.Τέλος λοιπόν και στο βλέμμα σου το μακρινό.Δεν θα σου χρειαστεί στην κάθοδο. Κοντόφθαλμα πρέπει να κοιτάς για να μην σκοντάψεις και γίνεις ένα με τις πέτρες και τους βράχους.
Κατεβαίνοντας η ματιά σου και πάλι ανακαλύπτει πόσο μεγάλοι γίνονται οι άνθρωποι όταν βρίσκεσαι και πάλι αναμεσά τους.
Γειά σου βουνό.Θα ξανάρθω μιά μέρα.
κείμενο:woodiiis
φωτογραφίες απο το ιστολόγιο: http://florakristonia.blogspot.gr/2013/04/blog-post_9.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου