ΒΡΕΘΗΚΕ ΧΡΥΣΟ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΡΩΜΑΝΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

 

πηγη

ΝΕΑ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ?

Μετά τη Συρία η Ελλάδα - Η σημερινή κατάσταση θυμίζει απόλυτα την πτώση του Βυζαντίου και τη σταδιακή έλευση των Τούρκων

Οι Σύριοι οι οποίοι δραπετεύουν από την χώρα τους αποτελούν σε μεγάλο βαθμό την μεσαία και μορφωμένη τάξη των επιστημόνων, τους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τις μάζες των αμόρφωτων και εξαθλιωμένων αγροτών και εργατών της Συρίας.

To φθινόπωρο του 2014 ομάδα Σύριων προσφύγων κατέφυγε στην Βουλγαρία όπου και λόγω συνθήκης Σένγκεν δεν τους επιτράπηκε να συνεχίσουν την πορεία τους προς Γερμανία. Η Βουλγαρική κυβέρνηση έδωσε άσυλο, εξασφάλισε την διαμονή τους σε κάποιο χώρο αντίστοιχου του χώρου στον Βοτανικό και μάλιστα έκανε προσπάθεια να τους δώσει κάποια εποχική απασχόληση για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο. Οι Σύριοι πρόσφυγες όμως κατέφυγαν σε μπαράζ δηλώσεων στην βουλγαρική τηλεόραση στις οποίες υποστηριζαν ότι στην χώρα τους ήταν επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί, επιστήμονες και ότι ουδέποτε -ήταν κατηγορηματικοί σ αυτό-δεν θα δέχονταν να δουλέψουν ως εποχικοί εργάτες. Μάλιστα δε απαιτούσαν την αναγνώριση των πτυχίων τους και των δεξιοτήτων τους ούτως ώστε εάν ήταν αδύνατη η έξοδος προς Γερμανία να εργάζονταν στον Βουλγαρία επάνω στα αντικείμενο και επάγγελμα που ασκούσαν στην Συρία.

Η Γερμανία γρήγορα κατάλαβε ότι οι Σύριοι πρόσφυγες αποτελούν το τέλειο εργατικό δυναμικό. Είναι μορφωμένοι, είναι απελπισμένοι αλλά και ταυτόχρονα πολύ εγωιστές για να γίνουν εργάτες, είναι πάμφτωχοι πλέον και έτοιμοι να εργασθούν για κλάσμα της αμοιβής του Γερμανού εργάτη 'η γιατρού ή λογιστή κτλ.Οι Γερμανοί δυσκολεύονται να βρούν εγχώριους επιστήμονες και αποφοιτους πανεπιστημίων για να επανδρώσουν θέσεις και επαγγέλματα υψηλής κατάρτισης. Ο μέσος Γερμανός μπορεί κάλλιστα να ζήσει με ευμάρεια και ως εργάτης γιαυτό και δεν καταφεύγει στα πανεπιστήμια προκειμένου να γίνει ιατρός και να ζει με τα φακελάκια όπως στην Ελλάδα -Συρία και όλη την Μ.Ανατολή

Η Γερμανία θα εντάξει και θα χρησιμοποιήσει τους Σύρους αυτούς πρόσφυγες ως φθηνό επιστημονικό και υψηλής κατάρτισης δυναμικό. Όσοι δεν θα περάσουν απο τα κλειστά σύνορα θα μείνουν στην Ελλάδα αρχικά ως εργάτες και αποικοι στην Ειδικές Οικονμικές Ζώνες και κατόπιν ως μουσουλμάνοι θα αποτελέσουν τα στελέχη των ΕΟΖ οι οποίες θα αποτελούν επενδυτικά ζχήματα της Τουρκίας -Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας.

Η έξοδος των Σύριων λόγω πολέμου δεν είναι κάτι που συμβαίνει και στην Ελλάδα;
Δεν είναι ήδη γεγονός ότι οι μορφωμένοι Έλληνες μεταναστεύουν στο εξωτερικό;
Η έξοδος των Ελλήνων προσφύγων είναι αθόρυβη μεν , της ίδιας έκτασης δε.

Τι σχέδιο της εξαφάνισης από τον χάρτη της Συρίας προχωρά κανονικά , το ίδιο και της Ελλάδας.
Η Συρία το 2009 στάθηκε εμπόδιο στην δημιουργία του αγωγού Κατάρ-Ιορδανίας-Συρίας-Τουρκίας -Ελλάδας-Αλβανίας-Ιταλίας-Αυστρίας και ο πρόεδρος Άσαντ έπρεπε να φύγει από την μέση. Ο Άσαντ και το καθεστώς του όμως με την βοήθεια της Ρωσίας και Ιράν άντεξε τον πόλεμο που χρηματοδοτείται απο το Κατάρ την Γερμανία και τις ΗΠΑ αλλά με τίμημα το σταδιακό σβήσιμο από τον χάρτη της χώρας του.

Η Συρία στην καλύτερη περίπτωση θα τριχοτομηθεί με τον Άσαντ να λαμβάνει το δυτικό παραλιακό κομμάτι μια χώρας φάντασμα.
Η Ελλάδα βέβαια δεν αποτέλεσε εμπόδιο σε κανενός είδος σχεδίου, απλά αποτελεί την στρατηγική ενεργειακή εφεδρεία της Ευρώπης με κοιτάσματα τα οποία επαρκούν για τα επόμενα 100 χρόνια. Προτού εξορυχθούν αυτά τα κοιτάσματα η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί σε Νιγηρία, απλά πράγματα.

Η Συριακή γενοκτονία αποτελεί συνέχεια της Αρμενικής και Ποντιακής. Και οι τρεις αυτές γενοκτονίες έχουν ν τον ίδιο εμπνευστή , την Γερμανία η οποία αποτελεί τον μέντορα της Τουρκίας.
Η Ελληνική ή καλύτερα η Ελλαδική γενοκτονία είναι ήδη σε εξέλιξη απόν το 2010 με τρομακτική επιτυχία. Στόχος είναι η διασπορά των μορφωμένων Ελλήνων σε Γερμανία και όλο τον κόσμο, την βιολογική εξαφάνιση των εναπομεινάντων γερόντων και χαμηλής κατάρτισης που θα παραμένουν πίσω και την αντικατάσταση τους με μετανάστες-παράτυπους μετανάστες-πρόσφυγες κτλ κτλ.

Ακριβώς οπως και στην πτώση του Βυζαντίου στους βάρβαρους και Τούρκους , ακριβώς όπως και στην πτώση της Κωνσταντινούπολης , υπάρχουν και σήμερα αφελείς προδότες οι οποίοι νομίζουν ότι θα αποτελέσουν την νομενκλατούρα, την άρχουσα τάξη των νεοραγιάδων.Έτσι έκαναν και οι βυζαντινοί αξιωματούχοι οι οποίοι πρόδωσαν την Πόλη και βιάστηκαν να δηλώσουν υποταγή στον Μωάμεθ τον Πορθητή όπως ο Δούκας Νοταράς ο οποίος από υπερασπιστής της Πόλης θέλησε να γίνει συνεργάτης του Μωάμεθ αλλά με τραγικά αποτελέσματα.Ο Μωάμεθ αποκεφάλισε τον Νοταρά όταν αυτός αρνήθηκε να παραδώσει την κόρη του και τον υιό του στα χαρέμια του σουλτάνου.

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει απόλυτα την πτώση του Βυζαντίου και την σταδιακή έλευση των Τούρκων.
Η έλευση και εγκατάσταση των τουρκων αποτέλεσε μια αργή διαδικασία η οποία εκτός από την βία βασίστηκε και στην απογοήτευση και εγκατάλειψη των Ρωμιών απο το Βυζάντιο.Ο βυζαντινός υπήκοος των ανατολικών συνόρων από το 1071 οπότε και έγινε η μάχη του Μαντζικέρτ μέχρι και την άλωση βρισκόταν μεταξύ σφύρας και άκμονος.Το Βυζάντιο δεν παρείχε καμία προστασία έναντι των βάρβαρων ορδών και η μόνη επαφή του υπηκόου με το κράτος ήταν η καταβολή φόρων στους κρατικούς φοροσυλέκτες οι οποίοι είχαν την εξουσία ακόμα και να σφάξουν όσους αρνούνταν να πληρώσουν.

Οι Τούρκοι γρήγορα κατάλαβαν ότι πέρα από την βία υπήρχε και άλλος δρόμος για την κατακτηση Πολλοί τοπικοί βυζαντινοί άρχοντες έβλεπαν με καλό μάτι τις δελεαστικές προσφορές των τούρκων για παραδοση. Οι τουρκοι υπόσχονταν διατήρηση των εξουσιών στους τοπικούς άρχοντες και την ενίσχυση των υπηκόων αγροτών, εφόσον όχι μόνο παραδίδονταν αμαχητί αλλά και αλλαξοπιστούσαν. Πολλοί βυζαντινοί άρχοντες και αγρότες υπέκυψαν είτε υπό το κράτος του φόβου εφόσον η αυτοκρατορία αδυνατούσε να τους προστατεύσει είτε από απληστία Σε κάθε περιπωση γνωριζαν ότι το βυζαντινό κράτος ήταν αδύναμο να τους προστατεύσει ή έστω να τους τιμωρήσει εφόσον ήταν ανύπαρκτο.Οι τούρκοι πράγματι διατήρησαν τους πρώην βυζαντινούς άρχοντες στην εξουσία -αφού βέβαια είχαν αλαξοπιστήσει- και τους χρησιμοποίησαν για την οργάνωση και διοίκηση της υπο σύσταση της αυτοκρατορίας τους.Οι δε χωρικοί αγρότες σχεδόν πάντα προσχωρούσαν στην Οθωμανική πλευρά υπό το καθεστώς του φόβου και της γνώσης ότι κάθε αντίσταση ήταν μάταιη εφόσον το βυζαντινό κράτος ήταν σε παράλυση και ανίκανο να τους συνδράμει.

Το ίδιο συμβαίνει σήμερα. Οι Έλληνες απογοητευμένοι από το κράτος είναι έτοιμοι να παραδοθούν στις τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα. Πολύ σύντομα τουρκοι επιχειρηματίες με Καταριανά κεφάλαια θα αγοράσουν όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όλα το ΄΄φιλέτα΄΄ του ΤΑΙΠΕΔ και θα επιβάλουν τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες(ΕΟΖ) οι οποίες θα περικλείουν ολόκληρα γεωγραφικά διαμερίσματα.Στις ΕΟΖ θα μπορούν να εργασθούν Έλληνες και παράτυποι μετανάστες.Οι Έλληνες εγκατελειμένοι από το κράτος θα διαπιστώνουν ότι θα αυτοί θα γίνουν μετανάστες στην ίδια τους την χώρα και ότι οι μουσουλμάνοι πρώην παράτυποι θα παίρνουν προαγωγές και προνόμια .Σταδιακά ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν οι Έλληνες τις δουλειες τους θα είναι η αποκήρυξη της θρησκείας τους και η προσχωρηση τους στην μουσουλμανική πλευρά. Γάμοι Ελλήνων και μουσουλμάνων, διωγμός της εκκλησίας,προώθηση της τουρκικής γλώσσας, διακριτικές και εύσχημες αρχικά παρεμβάσεις υπέρ των μουσουλμάνων και φυσικά κατά των χριστιανών, εργασιακοί εκβιασμοί αλλά και προνόμια για όσους τελικά υποκύψουν θα αποτελέσουν τον τρόπο της νέας άλωσης της Ελλάδας.
Οι Έλληνες έιναι χωρισμένοι σε τρία κομμάτια,σε αυτούς που πλέον δεν έχουν να χάσουν τίποτα και εξαθλιωμένοι παρακολουθούν την πτώση, σε αυτούς που ακόμα διατηρούν προνόμια και χρήμα και είναι έτοιμοι να συνεργασθούν με όποιον ήθελε προκύψει κατακτητή και σε αυτούς οι οποίοι έχουν διαφύγει στο εξωτερικό όπου πλεον διάγουν μια φυδιολογική ζωή και προσπαθούν να ξεχάσουν.
Οι Έλληνες οι οποίοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα περιμένουν παθητικά την εκπλήρωση των εκατοντάδων προφητειών και προρήσεων πεί αναβίωσης του βυζαντίου οπως ακριβώς οι κατοικοι της Πολης την μερα της άλωσης που προσεύχονταν στις εκκλησίες. Η Ορθοδοξη πίστη απαιτεί προσπάθεια για ερμηνεία και εφαρμογή των διαδαγμάτων της στην καθημερινότητα και όχι αναγωγή της σε ερμηνεία των προρήσεων των φωτισμένων Πατέρων με τρόπο που υποβιβάζει τις προρήσεις αυτές σε καφεμαντική.Το να αλείφεσαι με αντηλικά στην παραλία εφησυχασμένος-η ότι θα ''πάρουμε την Πόλη'' επειδή το διάβασες στην ''χ'' ιστοσελίδα προφητείων στο διαδίκτυο δεν σημαίνει ότι σε δέκα χρόνια απο τωρα δεν θα κάνεις μπάνιο με μπούργκα.

Δεν θα την γλυτώσουμε έτσι.

Άραγε θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για άλλα 500 χρόνια σκλαβιάς;

Greek Spirit

hellenicsunrise.blogspot.gr

ειδαμε ΕΔΩ

ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΜΑΣ...

Κωνσταντινούπολη: Ανάμεσα σ' Ανατολή και Δύση - Ιστορικό της Πόλης και της Άλωσης

"Το δε την πόλιν σοι δούναι ούτε τ' εμόν εστίν οΰτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"

του Σάββα Καλεντερίδη
Υπήρξε επί 1.058 χρόνια η πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής-Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Υπήρξε η πόλη που συνέδεσε Ανατολή και Δύση, Ευρώπη και Ασία, τον Εύξεινο Πόντο με το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, πάντα στο μεταίχμιο αυτής της αδιάκοπης πάλης ανάμεσα σε πανσπερμία φυλών και λαών και με τους Έλληνες κυρίαρχους του παιχνιδιού στα απέραντα και αχανή όρια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Ήταν η Κωνσταντινούπολη, το Βυζάντιο των Μεγαρέων, χτισμένη πάνω σε επτά λόφους, με την «καρδιά» της να βρίσκεται πάνω σε μια μύτη γης που χωνόταν μέσα στη θάλασσα, γεγονός που της έδινε μόνιμη και συνεχή πρόσβαση στη θάλασσα, καθιστώντας την ταυτόχρονα άπαρτη, όπως ακριβώς η Μίλητος, η άλλη βασίλισσα, της Ιωνίας.

Ενώ η Κωνσταντινούπολη ήταν ήδη επί τρεις και πλέον αιώνες πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, εμφανίζεται ο προφήτης Μωάμεθ και το Ισλάμ, μια νέα θρησκεία που σε πρώτη φάση ενώνει και καθιστά σοβαρή απειλή τα αραβικά φυλά. Σε δεύτερη φάση το Ισλάμ συσπειρώνει σχεδόν το σύνολο των λαών της Ανατολής, που στρέφονται με μανία εναντίον της Δύσης με κινητήρια δύναμη αυτήν την πίστη. Πρώτος στόχος του Ισλάμ είναι πλέον η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η Κωνσταντινούπολη. Τότε, την εποχή του Μωάμεθ, πολιορκείται για πρώτη φορά η Κωνσταντινούπολη (668-669) από τον Εγιούμπ ελ Ενσαρί (Eyub El-Ensari), πολιορκία που αποτυγχάνει και επαναλαμβάνεται το 717, για να αποτύχει και πάλι, έπειτα από αποκλεισμό που διήρκεσε 12 ολόκληρους μήνες.

Η εμφάνιση του Ισλάμ έπαιξε καθοριστική σημασία στην επιβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αφού από τη μια πλευρά άρχισε να χάνει εδάφη και ζωτικό χώρο στις ανατολικές της επαρχίες και τη Μέση Ανατολή και από την άλλη υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει τους Σταυροφόρους, που εκστρατεύουν από την Ευρώπη για να προστατεύσουν, υποτίθεται, τους Αγίους Τόπους. Δεν παραλείπουν φυσικά στο διάβα τους προς τη Μέση Ανατολή να λεηλατούν τις πλούσιες επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Αποκορύφωμα του «ενδιαφέροντος» των Δυτικών για τους Αγίους Τόπους είναι η πολιορκία και άλωση της Πόλης, το 1204, που λεηλατείται και δέχεται το πρώτο και, καθαριστικό της πλήγμα.

Το 1071 εμφανίζονται στην Ανατολία οι Τούρκοι και, αφού κατανικούν τον Ρωμανό τον Διογένη στο Ματζικέρτ, καταλαμβάνουν το ένα μετά το άλλο τα εύφορα εδάφη και τις πεδιάδες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ιδρύουν εμιράτα στο Ικόνιο, το Καραμάν, την Καρία, την Ιωνία, τη Μυσία, την Παφλαγονία, τα οποία πολλές φορές στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου και φαινομενικά δεν απειλούν την Κωνσταντινούπολη. Μέχρι που εμφανίζεται ο Οσμάν, τον 13ο αιώνα, ο οποίος ιδρύει τη Δυναστεία των Οσμανιδών, που σταδιακά επικρατούν έναντι όλων των άλλων εμιράτων, για να στραφούν τελικά εναντίον της ίδιας της Κωνσταντινούπολης.

Η πρώτη πολιορκία της Πόλης από τους Οθωμανούς γίνεται το 1390, από τον σουλτάνο Ειλντιρίμ Μπαγιαζίτ, ο οποίος αναγκάζεται να λύσει την πολιορκία λόγω της παρουσίας των Μογγόλων στην Ανατολή και λόγω των ερίδων που ξέσπασαν μεταξύ τουρκικών φύλων. Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Μωάμεθ τον Β' οι Οσμανλίδες κυριαρχούν στο εσωτερικό της Ανατολίας και στρέφονται πλέον απερίσπαστοι εναντίον της Κωνσταντινούπολης, για να επικυρώσουν την πλήρη κυριαρχία τους επί της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία είχε χάσει ήδη εδάφη και στα δυτικά της, στη Θράκη και τη Βαλκανική.

Ο Μωάμεθ καταστρώνει ήδη το σχέδιο άλωσης της άπαρτης αυτής πόλης. Αναλύει προσεκτικά το σχέδιο πολιορκίας του Γιλντιρίμ Μπαγιαζίτ και αποφασίζει να αλλάξει το πολιορκητικό στρατήγημα. Επιδιώκοντας τον πλήρη αποκλεισμό της Πόλης από τη θάλασσα, απέναντι από το Κάστρο της Ανατολίας (Anadolu Hisari), που είχε χτίσει ο προπάππους του, ορθώνει το 1452 το Κάστρο της Ρωμυλίας (Rumeli Hisari), κλείνοντας έτσι ερμητικά τη θαλάσσια δίοδο από και προς τον Εύξεινο Πόντο. Έτσι από τη μια πλευρά στερείται η Κωνσταντινούπολη της βοήθειας και των εφοδίων που προέρχονται από τον Δούναβη και από τις περιοχές που βρέχονται από τον Εύξεινο και από την άλλη αποκτά ο Μωάμεθ ο Β' μια ναυτική βάση στην ευρωπαϊκή ακτή, λίγο βόρεια της Βασιλεύουσας και του Κερατίου Κόλπου.

Ταυτόχρονα, ο Μωάμεθ στέλνει επίλεκτες μονάδες να ελέγξουν στρατηγικές διαβάσεις στη Θράκη, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή χερσαίων δυνάμεων προς υποστήριξη της Κωνσταντινούπολης από διάφορα σημεία της Ελλάδος, ενώ πολιορκεί και την Πελοπόννησο.

Αφού έχει αποκλείσει την Κωνσταντινούπολη από στεριά και θάλασσα, το μόνο που μένει είναι η μεταφορά βαρέων κανονιών που θα είναι σε θέση να γκρεμίσουν τα τείχη της βυζαντινής πρωτεύουσας. Τα κανόνια κατασκευάζονται στην Αδριανούπολη, με την τεχνική υποστήριξη του Ούγγρου μηχανικού Ούρμπαν-Ουρβανού (Urban), ο οποίος, ενώ εργάστηκε για την οχύρωση της Πόλης, αυτομόλησε και άρχισε πια να εργάζεται για λογαριασμό των Οθωμανών.

Το καλοκαίρι του 1452, και αφού έχουν ολοκληρωθεί οι προετοιμασίες, ο Μωάμεθ ο Β' κηρύσσει τον πόλεμο εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Στις 28 Ιουνίου συγκεντρώνει στρατό 50.000 ανθρώπων στο άρτι αποπερατωθέν Κάστρο της Ρωμυλίας και στήνει τις σκηνές και τους καταυλισμούς του απέναντι από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Μέχρι το τέλος του 1452 η Πόλη είναι ήδη αποκλεισμένη.

Η Κωνσταντινούπολη διανύει την τελευταία περίοδο της βυζαντινής κυριαρχίας μέσα σε κλίμα διχασμού (λόγω της διαμάχης Ενωτικών και Ανθενωτικών) και αγωνίας για την επέλαση των Οθωμανών που έχουν παγιώσει την κυριαρχία τους στα Βαλκάνια και την Ανατολή.

Όσο περνά ο καιρός ο κλοιός σφίγγει, ενώ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αποδύεται σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποθηκεύσει τρόφιμα για τους 35.000 εναπομείναντες κατοίκους και τους περίπου 10.000 στρατιώτες της Πόλης, να επισκευάσει τα τείχη και να οργανώσει όσο είναι δυνατόν την άμυνα. Συγχρόνως ζητά βοήθεια από τη Δύση, που δεν έρχεται, εκτός από 200 τοξότες που φέρνει στην Κωνσταντινούπολη ο Έλληνας καρδινάλιος Ισίδωρος.

Βρισκόμαστε στην άνοιξη τον 1453 και ενώ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αδυνατεί να ενισχύσει την άμυνα της Πόλης, ο Μωάμεθ ο Β' ολοκληρώνει τις προετοιμασίες του και τις πρώτες μέρες του Απριλίου του 1453 στήνει το αντίσκηνο του μπροστά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Οι στρατιώτες του ξεπερνούν τους 300.000, αφού πολλοί μουσουλμάνοι -και όχι μόνον- κατετάγησαν στις τάξεις του οθωμανικού στρατού μετά την υπόσχεση που έδωσε ο Μωάμεθ ότι μετά την άλωση τα λάφυρα θα ανήκαν στους στρατιώτες του!

Το τρομερό κανόνι που κατασκεύασε ο Ούγγρος εξωμότης στις 7 Απριλίου ξέρασε φωτιά και μολύβι, προκαλώντας εκτεταμένα ρήγματα στα άλλοτε άπαρτα τείχη της Πόλης. Σε λίγο άρχισαν πυκνές επιθέσεις και αιφνιδιαστικές έφοδοι από τους στρατιώτες του Μωάμεθ Β' ενώ συνεχίζονταν οι βομβαρδισμοί. Οι πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν με επιτυχία, ωστόσο ο μεγάλος αριθμός των εχθρικών στρατευμάτων τους επέτρεπε συνεχή δράση, σε αντίθεση με τους υπερασπιστές της Πόλης.

Στις 20 Απριλίου, ο πλοίαρχος Φλαντανελάς με το πλοίο του και άλλα τρία γενοβέζικα πλοία έσπασαν τον αποκλεισμό και πέρασαν στον Κεράτιο ανεφοδιάζοντας την Πόλη. Τότε ο σουλτάνος καταλήφθηκε από μανία. Η αντίδραση του ήταν να προχωρήσει σε ένα εγχείρημα από τα πιο εντυπωσιακά της ιστορίας. Έδωσε εντολή να δημιουργήσουν μια δίολκο στην ξηρά ώστε να συρθούν επί αυτής 72 πλοία και να ριφθούν στον Κεράτιο, πίσω από την προστατευτική αλυσίδα.

Η Κωνσταντινούπολη είναι πλέον αποκλεισμένη από ξηρά και θάλασσα.

Τα κανόνια των Τούρκων γκρεμίζουν τα τείχη και οι πολιορκημένοι προσπαθούν να τα επισκευάσουν, χωρίς να φαίνεται ελπίδα βοήθειας και σωτηρίας από πουθενά.

Στις 25 Μάιου ο Μωάμεθ Β' ζήτησε από τον αυτοκράτορα να παραδώσει την Πόλη με αντάλλαγμα τη σωτηρία του ίδιου και της οικογένειας του. Σύμφωνα με τον ιστορικό της Άλωσης Γεώργιο Φραντζή, ο αυτοκράτορας απάντησε:

«Το δε την πόλιν σοι δούναι ούτε τ' εμόν εστίν οΰτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών», που σημαίνει: «Ούτε εγώ ούτε άλλος κανείς από τους κατοίκους της πόλης έχουμε το δικαίωμα να σου την παραδώσουμε. Αντίθετα, όλοι μας έχουμε πάρει την απόφαση να πεθάνουμε με τη θέληση μας (για χάρη της) και να μην υπολογίσουμε τη ζωή μας».

Τα ξημερώματα της 29ης Μαΐου άρχισε η μεγάλη έφοδος των Τούρκων. Οι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης αρχικά αμύνονταν με ηρωισμό. Αργότερα όμως επεκράτησε σύγχυση και πανικός μεταξύ των μισθοφόρων, οι οποίοι υπερασπίζονταν το μέσο τείχος, όταν τραυματίστηκε ο επικεφαλής τους φρούραρχος Ιουστινιάνης. Οι στρατιώτες του Μωάμεθ, στους οποίους ο σουλτάνος είχε δώσει το ελεύθερο για λεηλασία, όρμησαν ασυγκράτητοι στο εσωτερικό της πόλης.

Στο μεταξύ από μια μικρή πύλη, την Κερκόπορτα, εισέβαλαν και άλλοι Τούρκοι. Τότε ακούστηκε η κραυγή «η Πόλις εάλω», έπεσε η Πόλη. Ο αυτοκράτορας, όταν είδε πως δεν έμενε πια καμιά ελπίδα, μαζί με τρεις έμπιστους της φρουράς του, τον Δον Φραντσίσκο, τον ξάδερφο του Θεόφιλο Παλαιολόγο και τον Ιωάννη Δαλμάτη, όρμησε μέσα στο πλήθος των εχθρών και χάθηκε για πάντα. Ακολούθησε σφαγή και λεηλασία. Παραδίδεται μάλιστα πως μεγάλη σφαγή έγινε και μέσα στον ναό της Αγίας Σοφίας, όπου είχαν καταφύγει γυναικόπαιδα.

Η Άλωση της Πόλης σήμανε το οριστικό τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ενώ σημάδεψε δραματικά και την πορεία του Ελληνισμού στην Ιστορία.

-Από το ειδικό αφιέρωμα της έκτακτης έκδοσης της εφημερίδας «Δημοκρατία», Κυριακή 29 Μαΐου 2011

πηγη

ΣΕΡΡΕΣ:ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΟΔΟΙ,ΤΟ ΟΡΦΙΚΟ ΡΟΔΟ ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΙ..

ΣΕΡΡΕΣ:ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΟΔΟΙ,ΤΟ ΟΡΦΙΚΟ ΡΟΔΟ ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΙ..

11:35 μ.μ. | Αναρτήθηκε από visaltis.net

Πολλές από τις μεγάλες και μικρές ελληνικές κωμοπόλεις έχουν υποκύψει στη μάλλον ακαλάισθητη αρχιτεκτονική ομοιομορφία και στο απρόσωπο του χαρακτήρα της σύγχρονης Ελλάδας.Οι σερραϊκες  πόλεις δεν εξαιρούνται του κανόνα.Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι.

Οι Σέρρες με το βυζαντινό τους κάστρο,τα χάνια και τους καταπράσινους κήπους ήταν κατα τον 16ο αιώνα ένα στολίδι της περιοχής.Από την παλιά πλατεία Κερβάνι ξεκινούσαν τα μεγάλα καραβάνια για την Ευρώπη.Εδώ έμενε μια δραστήρια κοινότητα Εβραίων,που ο Σουλεϊμαν ο Μεγαλοπρεπής είχε μεταφέρει από την Βούδα και την Πέστη της σημερινής Ουγγαρίας.Και τα μαντήλια που κατασκεύαζαν οι Σερραίες χριστιανές έφταναν κατά αποκλειστικότητα μέχρι την Αραβία και την Περσία.
Η Ζίχνα(σχετικό θέμα εδώ) έχει την δική της Ιστορια.Το βαμβάκι της ήταν φημισμένο και με μορφή νημάτων τροφοδοτούσε την αγορά της Πολωνίας και της Ουγγαρίας. Εδώ,ο Ισμαήλ Μπέης των Σερρών νίκησε έναν πειρατή,ξακουστό σε όλη την Μακεδονία,το Νικοτσάρα που πολεμούσε με ένα τσεκούρι στο χέρι.Αλλά και μια άλλη πόλη,η Νιγρίτα,ξεχώριζε με το δικό της τρόπο.Τον 18ο και 19ο αιώνα ένα πολύχρωμο παζάρι με χρυσοχοεία,βαφεία και και χαλκουργία την έκανε εμπορικό κέντρο της περιοχής.

Για το όνομα της, η παράδοση αναφέρει ότι,πριν δημιουργηθεί η Νιγρίτα,υπήρχε ένας οικισμός,η Παλαιοχώρα,τα ερείπια της οποίας σώζονται μέχρι σήμερα.Οι πρώτοι κάτοικοι κατέβηκαν στους πρόποδες του βουνού και έκτισαν έναν συνοικισμό,στο σημείο που είναι η συνοικία Τσακαλάδες.Αυτός ο συνοικισμός ονομάστηκε από τους Παλαιοχωρίτες Νέοι Αγρότες,επειδή σε αυτόν εγκαταστάθηκαν νέοι καλλιεργητές των αγρών.Με την πάροδο του χρόνου,από την συγχώνευση  και παραφθορά των λέξεων προήλθε η σύγχρονη ονομασία Νιγρίτα.(ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΟ ΒΝΤΕΟ ΕΔΩ)

Στην Αλιστράτη,την αρχαία Ηδωνή,βρέθηκαν μερικές από τις πιο ονομαστές βραχογραφίες του Παγγαίου.Το σημερινό χωριό ήταν επί Τουρκοκρατίας μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Ανατολικής Μακεδονίας και έδρα ονομαστού ελληνικού σχολείου.Εκεί κοντά στην περιοχή Πετρωτό υπάρχει ένα τεράστιο άνοιγμα:το σπήλαιο της Αλιστράτης,μήκους τριών χιλιομέτρων,με πλούσιο εσωτερικό διάκοσμο.

Κοντά στο χωριό Ν.Σούλι υπάρχει ένας λόφος με το όνομα Αγριάντα ή Αγριάνιστα που πήρε το όνομα του από ένα λαό περίφημων τοξοτών,των Αρχαίων Αγριάνων που κατοικούσαν στην περιοχή.Πολλοί από αυτούς είχαν υπηρετήσει στο στρατό του Μ.Αλεξάνδρου που,όπως αναφέρει ο Αρριανός,,εντυπωσιάσθηκε από τις μεγάλες τους ικανότητες και είπε την χαρακτηριστηκή φράση:"Στους μαλθακούς Πέρσες θα αντιτάξω τους ηρωικούς Αγριάνες μου".

Το πέτρινο λιοντάρι της Αμφίπολης,των Εννέα Οδών(!)και της "Αθήνας του Βορρά"όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα.,φαίνεται εδώ και αιώνες να φυλάει τα μυστικά του τάφου κάποιου ένδοξου νεκρού της αρχαιότητας.Όπως υποστηρίζουν κάποιοι,ίσως να πρόκειται για τον ναύαρχο του Μ.Αλεξάνδρου Νέαρχο,τον Ανδροσθένη ή τον Λαομέδοντα.Συνάμα φυλάει και την ιστορία της αρχαίας Αμφίπολης,που μαζί με την Χρυσούπολη και την Ηιόνα ήταν τα μεγάλα κέντρα της Ελλάδας.

Σε μια από τις περιοδείες του ο Αποστ.Παύλος,πέρασε από το,ονομαστό για την καλλιέργεια τριανταφυλλιών χωριό,Ροδολείβος(το όνομα του χωριού προέρχεται από τις λέξεις ρόδον και λείβω,που σημαίνει εκχέω,ραίνω,στάζω).Εκεί,καθώς οι κάτοικοι τον έραιναν με ροδοπέταλα,δίδαξε από έναν λόφο την πίστη του.Ο λόφος αυτός μέχρι σήμερα ονομάζεται Τουπόλος(από το λατινικό όνομα του Αποστόλου,Πάολο,που με τον καιρό έγινε "του Πάολο".)

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ορφέας χρησιμοποίησε το Ρόδο,που φύτρωνε άφθονα στο σημερινό Ροδολέιβος,σαν σύμβολο της θρησκευτικής του λατρείας.Από παραστάσεις ελληνικών και ρωμαϊκων νομσμάτων είναι φανερό ότι τα εκατόφυλλα λουλούδια έπαιζαν  σημαντικό ρόλο στη λατρεία του Διονύσου του Θράκα,το Μαντείο του οποίου βρισκόταν στο Παγγαίο.

Το ρόδο,σύμβολο του Ήλιου και της ζωής έγινε πολλούς αιώνες αργότερα σύμβολο των Ροδόσταυρων αλλά και οικόσημο πολλών βασιλικών οίκων του Μεσσαίωνα...

Πληροφορίες:Εύα Αυλίδου-"Ποια είναι η Μακεδονία;

"-Βιβλίο Μυστική Ελλάδα
Επιμέλεια:Βισάλτης

©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟΝ/visaltis.net

ΜΑΧΗ ΔΗΜΗΤΡΙΤΣΙΟΥ ΣΕΡΡΩΝ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1185

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΜΕ ΝΟΡΜΑΝΔΟΥΣ. Η ΟΠΟΙΑ ΜΑΧΗ ΕΛΑΒΕ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ
20 ΧΛΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΣΕΡΡΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΙΤΣΙ.

ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ 1185 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΒΙΣΑΛΤΙΑΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

(monument of 1185 in square village Dimitritsi visaltia serres macedonia greece)

από markoudis markos

ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΧΩΡΙΟΥ:

40° 59' 9.34" N 23° 24' 46.83" E

ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΨΑΧΝΑΜΕ ΤΟΣΟ ΦΟΥΝΤΩΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ...
ΤΕΛΙΚΑ ΒΡΗΚΑΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΧΗ...ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΑΝΑ ΠΗΓΗ.




ΠΗΓΗ 1η>>>

...Μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, ο Νορμανδικός στρατός χωρίσθηκε εις τρία τμήματα: Ένα τμήμα παρέμεινε προς φρούρηση της Θεσσαλονίκης, το δεύτερο εισέβαλε εις την περιοχή των Σερρών καταστρέφοντας και λεηλατώντας και το τρίτο περικύκλωσε την Μοσυνόπολη.Δια να αντιμετωπίση τους Νορμανδούς, ο αυτοκράτωρ Ανδρόνικος συγκρότησε πέντε στρατιές από όλα τα Ευρωπαϊκά και ασιατικά τάγματα, ενώ συγκέντρωσε και 100 πολεμικά πλοία δια να εμποδίση την εισβολή του Νορμανδικού στόλου εις την θάλασσα της Προποντίδος, αλλά οι Βυζαντινές δυνάμεις δεν κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν τους Νορμανδούς.Η άλωση της Θεσσαλονίκης και η αποτυχία του Ανδρονίκου να ανακόψη την Νορμανδική προέλαση προς την Κωνσταντινούπολη προκάλεσαν πανικό και δυσαρέσκεια εις τον λαό, με αποτέλεσμα να ξεσπάση, εξέγερση εναντίον του εις την Κωνσταντινούπολη τον Σεπτέμβριο του 1185, με υποκίνηση της αριστοκρατικής οικογενείας των Αγγέλων.Ο αυτοκράτωρ Ανδρόνικος συνελήφθη και αφού παραδόθηκε εις τον όχλο της Κωνσταντινουπόλεως, θανατώθηκε έπειτα από φρικτά βασανιστήρια τριών ημερών, ενώ ο Ισαάκιος Β΄, ο οποίος είχε ηγηθεί της εξεγέρσεως, ανακηρύθηκε αυτοκράτωρ.Ο νέος αυτοκράτωρ ανέθεσε την ηγεσία των Βυζαντινών δυνάμεων εις τον εξαίρετο στρατηγό Αλέξιο Βρανά, ο οποίος ανασυγκρότησε πλήρως τον στρατό και αντεπιτέθηκε κατά των Νορμανδών.Οι Νορμανδοί θεωρώντας ότι, είχαν ήδη κερδίσει τον πόλεμο είχαν διασκορπισθεί, επιδιδόμενοι εις λεηλασίες, πράγμα που εκμεταλλεύθηκε ο Αλέξιος Βρανάς.Πρώτα νίκησε την Νορμανδική στρατιά, η οποία ευρίσκετο εις την Μοσυνόπολη, κατόπιν αυτή που ήταν εις την περιοχή της Αμφιπόλεως και έπειτα οδήγησε τον στρατό του εις την περιοχή του ποταμού Στρυμόνος, όπου ευρίσκοντο οι υπόλοιπες Νορμανδικές δυνάμεις.

 

Τελικά την 7η Νοεμβρίου του 1185, κατά τον Νικήτα Χωνιάτη (Ιστορία, 469), οι δύο στρατιές εσυναντήθησαν εις την περιοχή του Δημητρίτζη, πλησίον του παταμού Στρυμόνος: «Έπειτα, αμφότερα τα στρατεύματα συνήλθαν εις ένα χώρον (ήταν δέ αυτός ο λεγόμενος τόπος του Δημητρίτζη».Τότε, φοβισμένοι οι Νορμανδοί, προσεπάθησαν δολίως να διαπραγματευθούν συνθήκη, αλλά οι Έλληνες δεν εξαπατήθησαν και επηκολούθησε η κρίσιμη μάχη: «Ανεμνήσθησαν τις συμβάσεις και ένεκα τούτων έστειλαν κήρυκες προς τον Βρανά.Και αρχικώς μέν άρεσαν εις τους Ρωμαίους τα αιτούμενα.Αλλά μετά από ολίγο, άλλαξαν γνώμη, θεωρήσαντες ότι, ήσαν δόλια τα παρά των αντιπάλων προβαλλόμενα, ή αν όχι τούτο αναμφιβόλως πρόδηλη δειλία, χωρίς να αναμείνουν το σύνθημα του πολέμου, μήτε τον ήχο της σάλπιγγος, μήτε κάποιο έτερο παράγγελμα, από όσα συνηθίζουν να δίδουν οι στρατηγοί πρό των συμπλοκών, γυμνώσαντες τα ξίφη επιτίθενται κατά των εχθρών.Αυτοί, μέχρι κάποιου σημείου αντιμετώπισαν ευθαρσώς και ανδρείως την επίθεση των Ρωμαίων και έγιναν κάποιες καμπές και ελιγμοί κατά τον πόλεμο.Τέλος δέ, υποχωρώντας εις την υπερβολική ορμή της Ρωμαϊκής στρατιάς, έκαναν μεταβολή και ετράπησαν εις άτακτη φυγή.Όθεν συλλαμβανόμενοι εφονεύοντο, αιχμαλωτίζοντο, ωθούντο κατά τον ποταμό Στρυμόνα, ελαφυραγωγούντο, εσκυλεύοντο.Ήταν δέ τότε η εβδόμη του μηνός Νοεμβρίου και η ημέρα ήταν περί το δειλινόν, οπότε έγιναν αυτά.Συλλαμβάνονται δε και οι δύο στρατηγοί του στρατεύματος, ο Ριτζάρδος, ο αδελφός της γυναικός του Ταγκρέ, ο οποίος ήταν ναύαρχος του ναυτικού των Σικελών και ο Αλδουίνος Κόντος, ο οποίος δεν ήταν μέν κατά φύση ευγενούς και λαμπρού γένους, αλλά ήταν σεβαστότατος εις τον ρήγα, δια την πολεμική δεξιότητά του και τότε κατείχε υπέρ πάντων το αξίωμα της στρατηγίας…». (Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία 469-470).Αρκετοί διασωθέντες Νορμανδοί διέφυγαν εις την Θεσσαλονίκη και απέπλευσαν με τα εκεί ευρισκόμενα πολεμικά πλοία, αλλά κατά τον πλού τους εναυάγησαν εξαιτίας σφοδρών καταιγίδων, ενώ πολλοί που δεν μπόρεσαν να διαφύγουν δια θαλάσσης, εξοντώθησαν από τον Βυζαντινό στρατό και ιδίως από τους Αλανούς μισθοφόρους του.Συνελήφθη επίσης και ο πρωτοσεβαστός Αλέξιος Κομνηνός, ο οποίος ετυφλώθη, ως αξία τιμωρία δια την εσχάτη προδοσία του: «Και αιχμαλωτίζεται λοιπόν μαζί με τους δύο στρατηγούς που αναφέραμε και ο εκ των Κομνηνών έρημος και καταστροφικός νούς, Αλέξιος, ο αίτιος πάντων τούτων των κακών και στερείται του φωτός των οφθαλμών ο άξιος των Χαρωνείων οικήσεων» (Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία, 472).Κατόπιν και το Νορμανδικό ναυτικό αναγκάσθηκε να υποχωρήση προς την Ιταλία, αφού οι Βυζαντινές δυνάμεις απαγόρευαν την έξοδό τους δια ανεφοδιασμό, αλλά κατά τον πλού της επιστροφής τους αντιμετώπισαν σφοδρές καταιγίδες, λιμό και επιδημία και ούτως εχάθησαν πολλοί εξ αυτών.

Πηγη:

http://www.fourakis-kea.com/forum/viewtopic.php?f=12&t=3310&start=20

------------------------------------------------------------------------

ΠΗΓΗ 2η >>>

 

Μάχη του Δημητριτσίου

07/11/1185

	Οι Βυζαντινοίαυτοκράτωρ: Ισαάκιος Β’ Άγγελος	Οι Εχθροί
Διοικητής:	Στρατηγός Αλέξιος Βρανάς	Βαλδουίνος ντ’ Ωτεβίλλ
Δυνάμεις:	Άγνωστο	15,000-25,000
Απώλειες:		Βαρύτατες

Ιστορικό Πλαίσιο:	Την περίοδο μετά το θάνατο του Μανουήλ Κομνηνού που το Βυζάντιο σπαρασσόταν από έριδες, στη Σικελία βασίλευε ο ικανότατος Γουλιέλμος Β’, ο «Καλός». Με πρόφαση την προστασία του ανήλικου διαδόχου του βυζαντινού θρόνου, ο Γουλιέλμος οργάνωσε εκστρατεία εναντίον του Βυζαντίου με απώτερο στόχο την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και την αναγόρευση του ίδιου σε Ρωμαίο αυτοκράτορα. Συγκέντρωσε ισχυρό στρατό 80.000 ανδρών, εκ των οποίων 5.000 ιππότες υπό τους συγγενείς του, κόμητες Ριχάρδο και Βαλδουΐνο και στόλο 200 πλοίων, υπό τον Έλληνα ναύαρχο Μαργαρίτη (τα νούμερα που αναφέρονται – πλην του στόλου – είναι αμφισβητούμενα. Οι πραγματική δύναμη φαίνεται ότι ήταν στο 1/3 των προαναφερθέντων). Μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης στις 24 Αυγούστου 1185, οι Νορμανδοί χωρίστηκαν σε τρία τμήματα. Το ένα τμήμα παρέμεινε για τη φρούρηση της Θεσσαλονίκης, το άλλο κατευθύνθηκε προς την περιοχή των Σερρών, όπου προξενούσε πολλές ζημιές στην περιοχή της Αμφίπολης και το τρίτο τμήμα, κατευθυνόμενο προς την Κωνσταντινούπολη, στρατοπέδευσε στη Μοσυνούπολη, ενώ ο Νορμανδικος στόλος πλησίαζε την Κωνσταντινούπολη δια θαλάσσης. Οι Νορμανδοί αρχηγοί, αν και γενναίοι μαχητές δεν είχαν ούτε τη στρατηγική ικανότητα, ούτε την πολιτική οξύνοια του βασιλιά τους. Θεωρώντας ότι δεν υπήρχε άμεση απειλή, είχαν χωρίσει τις δυνάμεις τους σε πολλά αποσπάσματα που είχαν εκτραπεί σε λεηλασίες, πράγμα το οποίο τους είχε αποδυναμώσει. Επιπλέον οι προσωπικές τους φιλοδοξίες δυσκόλευαν περισσότερο τη συνεργασία τους. Ο Αλέξιος Βρανάς, εκμεταλλευόμενος τη διάσπαση των Νορμανδών, επιτέθηκε στα μεμονωμένα τμήματα που βρίσκονταν γύρω από τη Μοσυνούπολη, τα διέλυσε και ανακατέλαβε το φρούριό της.
Η Μάχη:	Ο Βυζαντινός στρατός βάδισε στην περιοχή του Στρυμόνα, όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι δυνάμεις του Βαλδουίνου ντ’ Ωτεβίλλ. Τα δύο στρατεύματα παρατάχθηκαν στον τόπο «τον λεγόμενον του Δημητρίτζη». Ο Βαλδουίνος, που αντελήφθη ότι βρισκόταν σε μειονεκτική θέση , προσπάθησε να διαπραγματευθεί. Παράλληλα όμως, έστειλε αγγελιοφόρο στο γυναικάδελφο του Ταγκρέδου, Ριχάρδο, καλώντας τον να τον ενισχύσει. Επίσης, έστειλε άλλους να συγκεντρώσουν τους σκόρπιους στρατιώτες του που λεηλατούσαν. Δε διακινδύνευε να υποχωρήσει πέρα από το Στρυμόνα, γιατί φοβόταν επίθεση καθώς θα περνούσε το ποτάμι. Ο Βρανάς όμως παρακολουθούσε τις βιαστικές κινήσεις των λαφυραγωγών που κατευθύνονταν άτακτα προς το στρατόπεδό τους και κατάλαβε ότι υπάρχει δόλος στις προθέσεις των Νορμανδών. Έκανε πως δέχεται τους κήρυκες, εκμεταλλευόμενος το χρόνο για να μεταπέσει από διάταξη πορείας σε διάταξη μάχης. Θέλοντας να αποφύγει τη συγκέντρωση του εχθρού, που ίσως του στερούσε το πλεονέκτημα της αριθμητικής υπεροχής, τράβηξε το ξίφος του κι επιτέθηκε πρώτος, ενώ οι άντρες του τον ακολούθησαν αλαλάζοντας.   Οι Νορμανδοί ιππότες αντεπιτέθηκαν με τις ορμητικές επελάσεις για τις οποίες ήταν διάσημοι. Ήταν όμως χωρισμένοι σε μικρές πρόχειρες ομάδες και στα σημεία που διασπούσαν τις γραμμές των Βυζαντινών περικυκλώνονταν από τους αριθμητικά υπέρτερους αντιπάλους τους και σφαγιάζονταν. Το πεζικό τους, κάτω από την πίεση του αντίστοιχου βυζαντινού, δεν μπορούσε να τους υποστηρίξει. Οι άτακτοι ελαφροί πεζοί όρμησαν προς το ποτάμι προσπαθώντας να σώσουν τη λεία τους όπου οι Βυζαντινοί τους ακολουθούσαν και τους σκότωναν. Οι Νορμανδοί ιππείς μάχονταν απεγνωσμένα, αλλά η ορμή τους είχε καταπέσει, καθώς τα άλογά τους είτε σκοτόνωνταν είτε κατέρρεαν από εξάντληση. Η μάχη εξελισσόταν πλέον όχι σε επελάσεις με τη λόγχη, αλλά σε συγκρούσεις με πολεμικά ρόπαλα και ξίφη, όπου η αριθμητική υπεροχή των Βυζαντινών τους έδινε τη δυνατότητα να περικυκλώνουν τους αντιπάλους τους και να τους καταβάλλουν. Ελάχιστοι ιππότες κατάφεραν να διασπάσουν τον κλοιό και να διαφύγουν. Μόλις σκοτώθηκε ο σημαιοφόρος του Βαλδουίνου και το λάβαρο έπεσε καταγής, αυτός και οι σωματοφύλακές του λύγισαν και παραδόθηκαν.
Αξιοσημείωτα:	Το όνομα του πεδίου μάχης δεν ήταν Δημητρίτσι εκείνη την εποχή. Πήρε όμως αυτό το όνομα από τον στρατηγό Δημητρίτσα που έπεσε σ’ αυτή τη μάχη.
Επακόλουθα:	Ήταν μια σημαντική νίκη για τους Βυζαντινούς σε μια περίοδο παρακμής. Οι Νορμανδοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη φιλόδοξη εκστρατεία τους και να επιστρέψουν στη Σικελία, όπου το βασίλειό τους σε λίγα χρόνια καταλύθηκε από τους Γερμανούς.

 

ΠΗΓΗ:

http://www.byzantium.xronikon.com/battlegr.php?byzbat=c12_08

 

------------------------------------------------------------------------

ΠΗΓΗ 3η>>>

 

 

Battle of Demetritzes

Πηγες:

http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Demetritzes

http://en.wikipedia.org/wiki/Byzantine%E2%80%93Norman_wars

------------------------------------------------------------------------
ΧΑΡΤΗΣ ΝΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ

 ------------------------------------------------------------------------

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΙΟ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΤΕΙ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΑΛΗΘΕΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ ΟΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΧΥΘΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΜΑ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ???





 

ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ

ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ

Σύγχρονη αποκατάσταση Βυζαντινού κράνους με προσωπίδα και πλήρη κάλυψη αλυσοθωράκισης (copyright: levantia.com.au)

Οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν «Φράγκους», «Κελτούς», «Λατίνους» κτλ, διάφορους δυτικοευρωπαϊκούς λαούς τους οποίους αντιμετώπισαν κατά τους Μεσοβυζαντινούς χρόνους αρχικά στην Ιταλία, στη συνέχεια στη Χερσόνησο του Αίμου και τέλος ως Σταυροφόρους στα τείχη της Κωνσταντινούπολης το 1204.

Αρχικά στην Ιταλία αντιμετώπισαν τους καθαυτό Φράγκους (της Γαλατίας και της Γερμανίας) και τους Λογγοβάρδους (Λομβαρδούς), κυρίως κατά τους 6ο-8ο αιώνες μΧ. Οι τακτικές μάχης αυτών των λαών, οι οποίες δεν μπορούσαν να συγκριθούν με την «επιστημονικότητα» των βυζαντινών αντιστοίχων, χαρακτηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό από την ορμητικότητα και το μαχητικό πάθος των Γερμανών βαρβάρων προγόνων τους αλλά και από την έλλειψη ικανής οργάνωσης και συγκρότησης τους.

Βυζαντινοί στρατιώτες (αριστερά) συγκρούονται με Νορμανδούς. Δεξιά σε πρώτο πλάνο, διακρίνεται ο Βυζαντινός διοικητής (αναπαράσταση από ισπανικό σύλλογο ιστορικών μελετών, Copyright: MAnoLO a SuD (photostream))

Η διατήρηση αρκετών πρακτικών του αναχρονιστικού «ηρωικού πολέμου» των προγόνων τους, αποδυνάμωνε σε μεγάλο βαθμό την αναμφισβήτητη πολεμική τους ικανότητα. Ουσιαστικά μόνο η επέλαση του βαρέου ιππικού τους μπορούσε να απειλήσει σοβαρά τις βυζαντινές δυνάμεις, ωστόσο αν εκείνες επιτύγχαναν την υπερκέραση του και την προσβολή των πλευρών ή των νώτων του, μπορούσαν να το κατατροπώσουν. Λόγω των ίδιων αδυναμιών, οι Φράγκοι και Λογγοβάρδοι ιππείς μπορούσαν να πέσουν ευκολότερα στην τακτική παγίδα της «προσποιητής υποχώρησης» των νομάδων μισθοφόρων ιππέων του βυζαντινού στρατού, αλλά και των καθαυτό Βυζαντινών ιππέων οι οποίοι την είχαν υιοθετήσει από καιρό. Επίσης μπορούσαν να παρασυρθούν σε δύσβατα εδάφη, όπου τα άλογα τους δεν μπορούσαν να δράσουν.

Ενας διακοσμημένος Βυζαντινος κεφαλοθραύστης (πολεμική κορύνη) αλλά και ιδιαίτερα αποτελεσματικός λόγω των αιχμηρών πυραμιδοειδών προεξοχών του. Λίγες πανοπλίες μπορούσαν να αντέξουν το συντριπτικό πλήγμα του (Copyright: worldmuseumofman.org)

Η απειθαρχία που χαρακτήριζε τους Φραγκους και Λογγοβάρδους μαχίμους, η αστάθεια του φρονήματος τους και η ελλιπής επιμελητεία των στρατών τους, καθιστούσε τον πόλεμο φθοράς ως την πλέον ενδεδειγμένη μέθοδο αντιμετώπισης τους. Οι Βυζαντινοί συνήθιζαν να αποδεκατίζουν βαθμιαία τις δυνάμεις τους με αιφνίδιες επιθέσεις και αψιμαχίες και να αποκόπτουν τις επικοινωνίες και την τροφοδοσία τους, αποφεύγοντας να τους αντιμετωπίσουν σε μάχη παράταξης. Ετσι οι επιχειρήσεις των Φραγκων και Λογγοβάρδων εναντίον των αυτοκρατορικών δυνάμεων καθίσταντο μακροχρόνιες και εξαντλητικές, με αποτέλεσμα οι πρώτοι – σε συνδυασμό με τα προαναφερόμενα ελαττώματα τους – να υποφέρουν από έλλειψη τροφίμων και από καταρράκωση του ηθικού τους και τελικά να υποχωρούν αποδεκατισμένοι, μετά από τις επακόλουθες μαζικές λιποταξίες τους. Επίσης η φιλοχρηματία των διοικητών τους, τους καθιστούσε επιρρεπείς στη δωροδοκία από τους Βυζαντινούς. Άλλη αδυναμία των Φράγκων και των Λογγοβάρδων υπήρξε η ελλιπέστατη χρήση περιπολιών, ανιχνευτικών αποστολών και νυκτερινών φρουρών (σκοπιών), καθώς και η συνήθης αμέλεια οχύρωσης των στρατοπέδων τους. Έτσι ήταν εκτεθειμένοι στις ενέδρες και τις νυκτερινές επιθέσεις των Βυζαντινών στο στρατόπεδο τους.

Μεσοβυζαντινή διπλή θωράκιση (αλυσοθωράκιση εσωτερικά και λεπιδοειδής θωράκιση νομαδικού τύπου εξωτερικά), βασισμένη σε βυζαντινές μικρογραφίες και άλλες πηγές.

Τον 11ο αι. η Αυτοκρατορία αντιμετώπισε την εισβολή των Νορμανδών στις ιταλικές και τις ελλαδικές κτήσεις της. Οι Νορμανδοί και οι Φράγκοι της περιόδου είχαν βελτιώσει κατά πολύ τις τακτικές τους και κυρίως είχαν συγκροτήσει ένα πανίσχυρο κατάφρακτο ιππικό, ιδιαίτερα επίφοβο για τους Βυζαντινούς και τους μουσουλμάνους. Αντίθετα, ο αυτοκρατορικός στρατός περνούσε φάση παρακμής μετά το 1025, με αποκορύφωμα της τη συντριβή του στη μάχη του Μαντζικέρτ (1071). Η παλαιά σταθερή αντίληψη των Βυζαντινών περί στρατιωτικής υπεροχής τους έναντι των Δυτικοευρωπαίων, έδωσε τώρα τη θέση της σε ένα αίσθημα υστέρησης έναντι των Νορμανδών και των άλλων «Υστερων Φράγκων» του 11ου αι. Αυτό το αίσθημα έδωσε «τροφή» σε μεταγενέστερες υπερβολικές αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες η επέλαση ενός Φράγκου Κατάφρακτου (Ιππότη) ήταν τόσο ορμητική και ακαταμάχητη, ώστε η λόγχη του μπορούσε να διαπεράσει τείχος, ή ότι ο πρώτος είχε μαχητική αξία 20 Βυζαντινών ομολόγων του.

Βυζαντινό πεζικό βαδίζει προσεκτικά στους δρυμούς, αναζητώντας τους Νορμανδούς (αναπαράσταση από ισπανικό σύλλογο ιστορικών μελετών, Copyright: MAnoLO a SuD (photostream)).



Εχει προταθεί η άποψη ότι η αναφερόμενη υπεροχή των Φραγκο-Νορμανδών ιππέων οφείλετο σε μεγάλο βαθμό στη χρήση πτερνιστήρων, οι οποίοι καθιστούσαν σημαντικά ευχερέστερο τον έλεγχο των αλόγων τους. Η «Αλεξιάδα» της Αννας Κομνηνής, αναφερόμενη στη δράση του αυτοκράτορα Αλέξιου Α΄ Κομνηνού (1081-1118), παρέχει αρκετές πληροφορίες για τις βυζαντινές τακτικές εναντίον των Νορμανδών. Η κύρια επιδίωξη των Βυζαντινών ήταν να ανακόψουν την ορμητική επίθεση του νορμανδικού ιππικού, πριν εκείνο επιπέσει στην αυτοκρατορική παράταξη. Ο Αλέξιος και οι επιτελείς του χρησιμοποίησαν διάφορα στρατηγικά επινοήματα για να διαρρήξουν τις τάξεις των επελαυνόντων Νορμανδών, όπως τη διασπορά γόμφων και καρφιών στο πεδίο της επέλασης τους ή την πρόταξη ελαφρών αμαξών (ωθούμενων από πεζούς) στο ίδιο. Οι Βυζαντινοί πεζοί τοξότες, παραταγμένοι σε απόσταση ασφαλείας, και οι Τούρκοι μισθοφόροι ιπποτοξότες στόχευαν και εξόντωναν τα νορμανδικά άλογα. Όπως αναφέρει η Αννα, οι Νορμανδοί χωρίς τα νεκρά ή τραυματισμένα άλογα τους, ήταν ιδιαίτερα ευάλωτοι. Αυτό συνέβαινε επειδή οι πτερνιστήρες στα πόδια τους, οι ολόσωμες αλυσωτές πανοπλίες τους και οι ογκώδεις «αμυγδαλόσχημες» ασπίδες, εμπόδιζαν σημαντικά τις κινήσεις τους. Τη σύγχυση που προκαλείτο στη νορμανδική παράταξη από τις αναφερόμενες τακτικές μεθόδους, ακολουθούσε η αντεπίθεση του βυζαντινού βαρέου ιππικού. Ωστόσο οι εμπειροπόλεμοι Νορμανδοί υπερνικούσαν συνήθως τις εν λόγω βυζαντινές πρακτικές.

Π. Δεληγιάννης

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1) MEDIEVAL HISTORY, vol. IV/1 (νεότερη έκδοση Βυζαντινής Ιστορίας), Cambridge University Press, Cambridge, 1966.

(2) McGeer E.: SOWING THE DRAGON’S TEETH- BYZANTINE WARFARE IN THE TENTH CENT., Dumbarton Oaks Studies XXXIII, Washington DC, 1995.

(3) Dennis G.T. (editor-transl.): THREE BYZANTINE MILITARY TREATISES, Corpus Historiae Byzantinae 25, Washington DC, 1985.

(4) Haldon J. F.: BYZANTIUM AT WAR, AD 600-1453, Osprey publishing, Oxford, 2002.

(5) Heath Ian: ARMIES OF THE DARK AGES, AD 600-1066, London 1980.

(6) Heath Ian and MacBride A.: BYZANTINE ARMIES, 886-1118, Osprey publishing, Oxford, 1989.
 
http://periklisdeligiannis.wordpress.com

ειδαμε στο